Homburg 055 – Amersfoort 035

‘ Ik heb er de kracht niet meer voor’.

1. Jeroen Bugel (w), 2068, – Roeland Pruijssers, 2448, 0-1

2. Dimitri v. Leent, 2175, – Stefan Kuijpers, 2340, 0-1

3. Lukas Boutens, 2159, – Rijnaarts, 2310, 0.5-0.5

4. Peter Reedijk, 2065, – Hachijan, 2148, 0-1

Het zal een kleine 15 jaar geleden zijn geweest dat ik na weer een dag en nacht doorhalen in schaakcafe Het Ledig Erf en mijn nog schaars aanwezige schaak- en toepvrienden moest teleurstellen en het afsluitend vroege ochtendprogram, cafe het Pandje en als ultieme bekroning van een vitaminerijke dag een stuk schaap in de Twijnstraat, aan me voorbij moest laten gaan.

Er is in die 15 jaar een hoop gebeurd; niet alleen zijn de slapen grijs geworden, de buik wat ronder en de onderrug aan wat nieuw spijlers toe, nog erger is dat je tegenwoordig elke BN’er er met mijn geesteskindje van door hoort gaan, hebben ze notabene alleen nog maar voor een camera adem hoeven halen..

Na een dag hard amtenaren, met een overvolle IC van 020 overstappen in 030 richting 035 en dan als bekroning nog 45 minuten op de inmiddels ijsvrije snelwegen eindigend in 055.

Het is toch eigenlijk van de zotte dat je dit voor je cluppie over hebt; haast, haast, haast, nauwelijks fatsoenlijke hap naar binnen, snel achter het bord om je vervolgens door een studentje van begin 20 van het bord te laten maaien.

Mijn teamcaptain had gelukkig goed ingeschat dat dit bijna monumentale lichaam wel aan een likkie winterschilder toe is; ik werd als nestor van dit jonge team op bord 3 gezet, lekker rustig in de luwte van het leven, een beetje aanklooien en vooral hopen dat de rest het niet zou opmerken hoe kwaadaardig slecht ik op doordeweekse dagen weet te presteren.

Het viel gelukkig allemaal reuze mee; de opening was zoals gewoonlijk bagger maar nadat de tegenstander op zet 14 koos voor een matige voortzetting werd er vanuit het niets gecounterd naar een superieur eindspel.

Ik weet niet of het de bekende laatste stuiptrekkingen zijn maar met de zware stukken nog op het bord, iets wat me de laatste 5 jaar niet meer is gebeurd, overspeelde ik mijn tegenstander volledig.

Helaas helaas nemen onzekerheid en het gebrek aan tijd en daadkracht naarmate je ouder wordt exponentieel toe, getuige het volgende drama, zet u maar even op (het hoofdstuk diagrammen maken moet ik nog gaan doornemen);

Wit:

Kg1, Tc8, Le6, pi a2,b2,d3,d5,e4,f3,g3,h6

Zwart:

Kf8, Te7, Le8, pi a7,b7, d6,e5,d4,g6,h7

Zwart staat hier volledig ingesnoerd en ons digitale schaakbeest zal de nodige moeite hebben om het witte overwicht uit te drukken in een fatsoenljk uitspreekbaar getal.

De manoevre f4,f5,f6 en f7 wint achter elkaar..

Van alle goden verlaten besloot ik tot een inferieure koningswandel wat zwart de gelegenheid bood de toren naar b7 te spelen, lopers te ruilen en het eindspel nog net binnen de remisemarge te houden.

Ach, het zal de koffie zijn geweest( in 055 hebben ze niet van die heerlijke VOC mentaliteit-bonen, zal wel van die Poolse bleke importmeuk zijn).

Peter kreeg voor de 2e keer in korte tijd dezelfde opening en dezelfde tegenstander, naar eigen zeggen ditmaal een verbeterde versie van de Chinese draak, helaas een verbeterde versie voor zijn nog jonge en zwaarverkouden tegenstander, ik dacht dat alleen sint Bernhardhonden dit soort geluiden produceerden…

Het toeval wil dat ik nog niet zo lang geleden heb mogen ruiken aan het fraaie plattelandsleven van onze Chinese kanjers, gruwelijke putlucht overigens maar dit terzijde, ik ben daar louter draken tegengekomen voorzien van veel vuur en stoom en indrukkenwekkende kaken.

Dit alles helaas niet bij mijn teamgenoot; wit loste de damevleugelproblemen eenvoudig op en wist op de koningsvleugel een beslissende aanval op te zetten, in tijdnood al dan niet bekroond met een stevige kortsluiting van Peter.

Ja, ook Peter begint de tand des tijds te voelen, al ben ik wel jaloers want bij Peter nog geen grijze haren te ontdekken.

Dimitri kreeg de anti Berlijnse variant op het bord, Pc3 en dan een hele tijd niets, kwam glorieus uit de opening en hoefde slechts de spreekwoordelijke Rubicon nog over te steken om de felicitaties van de tegenstander in ontvangst te mogen nemen.

Helaas ging het allemaal anders, Dimitri verloor ergens de controle over de zwarte velden en miste op het einde nog vele vele riante remisekansen alvorens het definitief weg te geven.

Jeroen mocht het gaan proberen tegen de enige titelhouder en zo’n titel steekt maar schril af bij de grandeur, uitstraling en zelfverzekerdheid waarmee zo’n Jeroen met zijn krap 20 jaar achter het bord zit.

Zich totaal onbewust van gevaar, altijd op zoek naar complicaties en naar veuren gericht, eigenschappen die slechts de allergrootsten van het koren kaft of zoiets, in ieder geval uniek en een baasje waar we nog verschrikkelijk veel van gaan horen, als is het alleen maar omdat het jongmens zo heerlijk kan blijven doorkwebbelen, generatie jaren ’90, do i need to say more.

Helaas kwam het er vandaag allemaal net niet uit, meer dan hele vage rommelkansen zat er niet in en gezegd moet worden dat Roeland het eindspel bijzonder fraai afmaakte.

Een op papier ruime nederlaag waar vluggeren tot de mogelijkheden had behoord.

De beker zit er nu weer op, naar Meppel en Apeldoorn op doordeweekse dagen is gelukkig verleden tijd.

Volgend jaar maar eens een jeugdteam sturen zodat ik lekker na een lange dag van beleid maken onder genot van kamillethee en kaakjes het murw gebeukte lichaam kan afdeppen en tot rust kan laten komen.