Verstoorde winterslaap
Het was jaren geleden dat ik voor het laatst met het openbaar vervoer naar Wijk aan Zee was gereisd. Maar eigenlijk was er niets veranderd. In Leiden denk je dat je er al bijna bent, maar dan transformeert de sneltrein zich tot boemeltje. Op het busstation in Beverwijk staan dezelfde sjofel geklede snuiters als voorheen, met hun broodtrommeltjes in plastic tasjes van Hema en Blokker. Typische schakers. In de bus bladeren ze door een beduimeld boekje van Euwe.
Na de vertrouwde kasten van huizen volgt al snel het viaduct met het spandoek, waar deze keer “Corus Chess 2010” op staat. De rookpluimen van de staalovens doen vermoeden dat je op weg bent naar een toernooi in Siberië. Het weer doet de rest: Wijk aan Zee is koud en nat. Dit in scherp contrast tot dat andere toernooi waar ik elk jaar aan meedoe, het ONK in Dieren. Dan is het hartje zomer en schrijft de dresscode korte broeken, teenslippers en zonnebrillen voor. Wijk aan Zee mag dan wel een strand hebben, bij het uitwaaien zijn een dikke winterjas en oorwarmers geen overbodige luxe.
De Dorpsweide wordt in beslag genomen door een enorme tent, het Corus Chess Paviljoen, waar ik ook dit jaar weer niet in zal komen. Van horen zeggen heb ik dat daar soms leuk en leerzaam schaakcommentaar wordt geleverd. Na het uitstappen bij de eerste halte na de Spar supermarkt spoedt de hele businhoud, behalve de chauffeur, zich naar sporthal De Moriaan om aan te schuiven in de rij naar de inschrijftafels. Daarna slaat de spanning toe. Mijn zenuwen dirigeren me binnen een half uur drie keer naar de toiletruimte, die nu nog redelijk betreedbaar is.
Net als de weersomstandigheden, verschilt ook het deelnemersveld van mijn stamtoernooien in Dieren en Wijk aan Zee nogal. Het ONK valt in de zomervakantie en zowat de helft van de aanwezigen daar is van de schoolgaande leeftijd. Bij Corus is juist het aandeel pensionado’s hoog en rennen er nauwelijks kinderen rond. Persoonlijk vind ik dit wel zo prettig.
Na het welkomstwoord van de organisatie voor de verse lading vierkampers, volgen de handdrukken en succeswensen. Dan barst een kakofonie los van hout op hout en vingers op klokken. Zodra de meeste deelnemers uit hun ingebouwde openingsboek zijn, ebt het lawaai langzaam weg. Maar de rust is relatief, want de enorme speelzaal is een mierennest vol krioelende schakers zonder zitvlees. En talrijke toeschouwers niet te vergeten, al houden die zich toch vooral op bij de vip-lounge waar de Grootmeesters elkaar bestrijden.
Al snel na het startschot liggen de eerste uitslagenformulieren op de tafel van de toernooileiding. Vroege verliezers druipen teleurgesteld af. Iets over het hoofd gezien waarschijnlijk.
Een schaakpartij kan lang duren en als je even niet oplet word je getroffen door een hongerklop. Schaamtelozen lossen dat op door achter het bord luidruchtig een kom snert leeg te slobberen. Ook een volle blaas kan je tijdens een partij danig parten spelen. En deze ledigen is geen pretje, want de lucht in de toiletruimte is na een tijdje niet meer te harden. Laat in de middag scholen drommen kibitzers samen rond de borden waar nog gespeeld wordt. De verrichtingen van Loek van Wely’s vriendin Lorena Zepeda trokken al vanaf het begin verdacht veel bekijks. Echte kenners verdringen zich voor de schermen met de overgebleven partijen van de Grootmeesters.
Na afloop zie je, als je goed kijkt, af en toe ergens zo’n verdwaalde Grootmeester rondbanjeren. Ook in Café de Zon en in de plaatselijke restaurants kun je ze tegenkomen. Sommigen veilig in een groepje, anderen moederziel alleen in een hoekje. Die laatste categorie heeft waarschijnlijk verloren die dag. Niet iedereen kan de neiging onderdrukken om aan zo’n treurig type een handtekening te gaan vragen.
Ook op het gebied van huisvesting en maaltijden is er een groot onderscheid tussen Dieren en Wijk aan Zee. Een tentje op de voetbalcamping, met temperaturen variërend tussen snikheet overdag en ijskoud ’s nachts, versus een comfortabel hotelbed, met persoonlijke douche en ontbijt. Gerrie’s Foodhouse versus de Horse Club. Voor wie niet van culinaire chic houdt: je kunt hier ook spareribs bestellen, maatje dinosaurus. Later op de avond komt de jongere garde Nederlandse topschakers in de bar van Hotel Sonnevanck nog een afzakkertje halen. Loek en Lorena zijn er niet bij.
De volgende ochtend ligt Wijk aan Zee er nog even troosteloos bij. Je krijgt sterk de indruk dat het plaatsje de winter niet zou overleven als Corus er niet was. En zelfs mét alle schaaktoeristen maakt het nog een uitgestorven indruk. Ik vraag me elke keer weer af hoe het hier toch in de zomer toegaat.
Hoe het schaken ging? Niet slecht. Met twee anderen deelde ik de eerste prijs in mijn vierkampgroepje. Die bedroeg 14 euro, 1 euro te weinig om het inschrijfgeld eruit te halen.
Volgende afspraak: begin augustus in Dieren.
