Een nieuwe columnist :Willem D. Platje
Wij heten Willem. D. Platje van harte welkom als columnist op onze site. Willem gaat regelmatig een schaakverhaal publiceren uit zijn serie ‘Veld 65’.
Hij laat zich graag introduceren aan de hand van een column die Hans Berrevoets enkele jaren geleden over hem schreef.
Zijn eerste bijdrage die binnenkort zal worden geplaatst heet ‘Tommy’ en zijn volgende ‘Bert’
“Veld vijfenzestig" is allereerst een verzameling verhalen over mensen. Mensen, die ik ooit heb ontmoet. Mensen, die ik nog steeds ontmoet. Mensen met hun eigenaardigheden. Mensen met hun eigen aardigheden. Daarnaast is het een verzameling sfeertekeningen uit de schaakwereld, waarbij het schaken slechts een verbindend motief is.
In de geschiedenis van schaaksociëteit De Willige Dame neemt Wim Platje een aparte plaats in. Hij verzorgde rond 1990 langdurig het clubblad, dat vrijwel wekelijks verscheen. Wim volgde de partijen, vaak tien op een avond, op de voet. Als hij zelf verloor, dan citeerde hij Cato de Oudere, die zijn redevoeringen in de senaat van het oude Rome steevast besloot met: "Ceterum Censeo Carthaginem Esse Delendam" (Overigens ben ik van mening, dat Carthago verwoest moet worden). Hij was dan overigens wel zo vrij om Carthago te vervangen door de naam van zijn tegenstander…
Wim verzamelde de notatieformulieren -doorgaans die van de winnaars- en drukte de partijen af. Sommige werden van diagrammen en commentaar voorzien. De leden keken er naar uit hoe de eigen partij door Wim werd beoordeeld. Gezien zijn achtergrond als onderwijzer toen, deed hij altijd op pedagogisch verantwoorde wijze verslag.
In de jaren zeventig was hij een bekend schaker van het schaakteam van De Stadsherberg. De horecazaak van uitbater Cees van Eijck vocht bij het teamschaken tot twee keer toe om de eerste plaats met sociëteit Bibelot. De twee finalewedstrijden trokken voor schaakbegrippen enorm veel publiek naar het historische Hof en clubhuis Jeugdstad aan de Wijnstraat. Wim was een schaker die vaak zetten met mooie woorden wist te vergulden. Hij speelde ook voor Groothoofd, dat destijds promoveerde uit de vierde klasse van de RSB.
Door zijn drukke werkkring in de automatisering raakte Wim wat buiten het actieve schaakleven. Hij moest soms zelfs afbellen vanaf buitenlandse luchthavens en dat werd op een gegeven moment te lastig. Wim is een echte plezierschaker, die erg van de schaaksfeer houdt. Hij zou uitstekend passen in de formule van De Willige Dame anno 2007.
Niet alleen is Willem een begenadigd gitarist, maar ook weet hij het schaken in woorden voor de eeuwigheid te bewaren en schrijft ondere andere "Veld 65 – Sfeertekeningen uit de Schaakwereld", waarvan dit de eerste is, getiteld: "Bert". In de jaren zeventig werd namelijk Dordrecht door de destijds welbekende V&D-simultaantoernee aangedaan. Iedereen die zich schaker noemde, was erbij. Wim vanzelfsprekend ook. Hij schreef jaren later een persoonlijk verhaal rond zijn simultaanpartij tegen de helaas veel te vroeg overleden leraar en Internationaal schaakmeester Bert Enklaar.
Ik moet hier nog wel even vermelden, dat ik de journalist was, waarover Wim in dit verhaal vertelt. Ook zijn andere verhalen zijn verrassende sfeertekeningen, die allereerst over mensen gaan en het edele schaakspel als terugkerend motief hebben.
Hans Berrevoets, Dordrecht 2007.
