Een typische 5-5 – wedstrijd
De wedstrijd tussen de nummer 2 en de nummer 5 van de Meesterklasse (HMC Calder en SC Utrecht) was net zo spannend als de einduitslag van 5,5-4,5 doet vermoeden. Op basis van het scoreverloop (1-0; 1,5-0,5; 2,5-0,5; 3,5-0,5; 3,5-1,5; 4,5-1,5; 5-2; 5-3; 5-4; 5,5-4,5) zou je ook een andere conclusie kunnen trekken, maar dat zou niet terecht zijn. Vanuit mijn optiek als teamleider was het ondanks het scoreverloop een typische 5-5-wedstrijd.
Carnaval
Als je dit seizoen van SC Utrecht wilt winnen, een ploeg met zo’n 40 ratingpunten meer per bord dan wij [dit maal was het verschil trouwens iets minder groot, omdat IM Alexander van Beek inviel voor vaste kracht FM Menno Okkes] en op rating de tweede ploeg van de Meesterklasse, dan moet er vooral aan twee basisvoorwaarden voldaan worden:
– zelf moet je (bijna) optimaal presteren
– de Utrechters moeten steken laten vallen
Welnu, het moge duidelijk zijn dat het scenario in het HERVION-college beide elementen ruimschoots bevatte. Dat wil zeggen: er waren met carnaval al twee partijen vooruit gespeeld en daarin had HMC een voorsprong genomen. Christov Kleijn won met zwart aan bord 3 namelijk verrassend gladjes van Benjamin Bok, terwijl aan bord 1 de twee sterkste spelers in een waar man-to-man gevecht uiteindelijk uitkwamen op remise. Erik speelde op zet 30 op winst, qua stelling zeker terecht, maar verderop in de tijdnoodfase kwam hij door het moordende witte loperpaar enorm in de problemen. Zodanig dat Martijn op minstens twee momenten een aantoonbare winstvoortzetting had. Met allebei nog slechts een luttel aantal minuten op de klok liet hij op zet 49 zwart definitief ontsnappen.
Kopstuk
Op de reguliere speeldag ging het festijn om één uur van start (nou ja, ons derde team begon door vanwege slechte communicatie van onze kant een uur eerder) onder leiding van René Kniest. Een uur later kon hij het eerste punt al noteren. Thomas Willemze kreeg in een Caro-Kann een dubbel stukoffer om zijn oren. Twan Burg voerde de aanval op onnauwkeurige wijze, maar werd daarvoor beloond met een onmiddellijke zege. Waarom zwart niet of nauwelijks gebruik maakte van zijn bedenktijd moet U hem zelf te zijner tijd maar eens vragen. Anderhalf uur later moest kan invaller Van Beek het zeil strijken. Hij ging ten onder in de complicaties die hijzelf opgeroepen had.
Daarna kwamen er meer dan een uur geen nieuwe uitslagen door – tijd genoeg dus om een tussenbalans op te maken. Ik kwam iedere keer op 5-5 uit. Iets soortgelijks als aan bord 5 gebeurde een uur later ook aan bord 8, waar Paul Span zijn geofferde h-pion nooit terug zag. Vervolgens kwam de partij aan bord 2 ook nog voor de tijdcontrole tot een beslissing.
Omdat bord 1 en 3 al vooraf bezet waren, was het spannend te zien hoe beide teams met de bezetting van bord 2 om zouden gaan. HMC Calder koos uiteindelijk voor een van zijn toppers, Utrecht juist voor een speler met een lagere rating (en score). Ik weet dat sommige teamleiders in de Meesterklasse gruwen van dit soort overwegingen, voor anderen zijn het juist de krenten in de pap.
Jeroen Willemze gaf geen krimp, er was niets mis met zijn positie. Tot hij op zet 28 de hoofddreiging van de witte koningsaanval niet naar waarde schatte en vakkundig pootje gelicht werd.
Middenstuk
Opnieuw -3, maar teamleider Thomas Willemze hoefde allerminst te wanhopen. David Miedema had voor de partij beloofd in geval van een nederlaag: nooit meer Frans! Hij speelde zo snel dat Joost al rond 16:00 uur behoorlijk in tijdnood zat. Dat was echter geen probleem, want hij stond een kwaliteit en aanvankelijk ook nog een paar pionnen voor. Om de stelling te openen voor zijn torens gaf Joost echter op voorbeeldige wijze een en ander terug en bijna iedereen in de zaal dacht: ‘wanneer gaat David opgeven’. Een merkwaardige gedachte voor wie Miedema een beetje kent. Niet dus – hij ploeterde met de moed der wanhoop voort.
Zwart heeft zojuist op h6 een pion geslagen.
58.Ke5 Pc7 59.Kd6 b4 (truc 1) 60.cxb4 Pb5+ 61.Kc5 axb4 (truc 2?) 62.axb4 Pa3 63.b5 Pxc2 64.b6 c3
65.b7 (niets mis mee, maar 65.Lf6 was wel zo handig) 65…Pb4 (truc 3 – de laatste stuiptrekking) 66.Kxb4?? c2 67.b8D c1D
Het eindspel dame + loper tegen dame is soms/vaak gewonnen, maar hier niet! Zwart speelt in het vervolg steeds de enige juiste zet. 68.Dh8+ Kg6 69.Df6 Kh7 70.Df5+ Kg7 71.Lf6+ Kh6 en vol walging besloot wit tot 72.Lg5+. Remise.
Nooit meer Frans?
Meteen daarna gaf Verhoeven zich gewonnen aan bord 10. Tot zet 30 had hij een comfortabele stelling. Toen raakte hij een pion kwijt en – o ongelukkige – had niet in de gaten dat er niets aan de hand was
32.Db1 Pxe2+ 33.Kf1 Txd1+ (33…Pd4 34.Db2 is eveneens onduidelijk) 34.Dxd1+? (34.Pxd1 Pc3 35.Dxb7+ Lf7 36.Pe3 a5 met wederzijdse kansen) 34…Pd4! en er was al snel geen houden meer aan.
Eindstuk
Aan bord 4 kopieerde Robin Swinkels een variantje van Anish Giri uit Wijk aan Zee en bereikte kunstig een heerlijk toreneindspel.
Hier leiden vele wegen naar Rome, maar wat Robin doet is verreweg de elegantste: 58…Ta1. Geert moest nu zijn kansen op een IGM-norm definitief opgeven, want na 59.Txb2+ Kc3 wordt het mat op a4!
Het toreneindspel dat Niels Ondersteijn direct na de 40e zet op het bord kreeg kon hij risicoloos op winst spelen dankzij zijn vrijpion en de afgesneden positie van de witte koning. Toen Miedema opeens een remisestelling op het bord getoverd had was de druk eraf om een winstvariant te vinden, zo die er al is. Niels matchwinnaar!
P.S. Kijk ook even naar de tussenstand in de 2e klasse D en U begrijpt de uitgelaten stemming ’s avonds bij het eten!
