Het EK 2011 in Aix-les-Bains
Na twee weken strijd kwam er een einde aan het twaalfde Europees Kampioenschap schaken. De elfde ronde kende het zoet van de overwinning en het zuur van het verlies. Alle winnaars gefeliciteerd en voor hen die zich niet kwalificeerden : een nieuwe ronde met nieuwe kansen volgend jaar in Plovdiv.
Om zo’n sterk bezet kampioenschap te kunnen winnen moet je niet alleen een sterke schaker zijn maar ook een beetje geluk hebben. Geluk speelt een belangrijke rol en komt in verschillende vormen voor en op verschillende momenten. Je kan het gebruiken tijdens de partijen, bij de indeling, bij de tie-breaks en zelfs bij de openingskeuzes. Ook zijn sterke zenuwen en fit aan de start komen een voordeel. Het toernooi is afgelopen en conclusies kunnen worden getrokken.
Voor we met onze introspectie beginnen met het pijnlijke process om uit te vinden wat er fout ging wiilen we een paar aspecten van het kampioenschap benoemen en deze misschien wel de schuld geven van ons falen.
De inzet en het harde werken van de organisatoren zal ik niet snel vergeten. Het is niet gemakkelijk om het 400 deelnemers naar de zin te maken, voor iederen een goede locatie beschikbaar te hebbeb en alles te voorkomen dat fout kan gaan. Ongelukkige situaties zullen zich altijd voordoen en mede afhangen van de reacties van direct betrokkenen.
Ondanks de prachtige locatie waren de speelomstandigheden niet optimaal. Er waren vier speelzalen, drie in het congrescentrum met de eerste 100 borden en de vierde speelzaal was in het casino voor de lagere borden vanaf bord 101.
Iedereen wilde natuurlijk aan de hogere borden spelen om zich te kwalificeren voor de World Cup! Dit betekende dat je in het theater moest spelen met erg weinig licht van buiten. Ook de warmte was nauwelijks dragelijk tijdens de partijen, maar buiten was het prachtig weer.
Maar alle spelers hadden hier mee te maken. Schaken is een spel met zenuwen en een klein incident kan grote gevolgen hebben. Maar op een zaak had je geen enkele invloed : het tie-breaksysteem. Veel deelnemers begrepen hier niets van, pas in de laatste ronde gingen ze zich hiervoor interesseren. Eerst dachten we dat er fouten gemaakt waren bij de berekeningen. Maar dat was niet het geval , de regels waren als volgt:
Eerst moet je de resultaten tegen je hoogst en laagst geplaatste rate tegenstander elimineren. Dus als je het geluk had van Svidler (jouw hoogst geplaatste tegenstander) te winnen, had je pech want dit resultaat telde niet mee. Dus je kon beter van je sterkste tegenstander verliezen, maar hoe wist je wie jouw sterkste tegenstander zou zijn. Voor mij was het net een Russische roulette, puur geluk.
Maar ondanks alles waren de partijen interessant om te volgen en we genoten van de strijd tussen de supergrootmeesters.
Het deed me goed dat een vrouw gedeeld eerste werd. Judit Polgar is zeer getalenteerd en een sterke schaker met een zeer attractieve speelstijl. Zij bewees haar klasse wederom en gaf ons hoop dat vrouwen met success de strijd aan kunnen gaan met de mannen.
De winnaar, Vladimir Potkin, is een bekende en gerespecteerde grootmeester. En als je meer van hem wilt weten klik dan hiervoor een Engels interview op Chesscafe.
Aix les Bains was onverwacht mooi en deed me denken aan Oostenrijk en Zwitserland (Geneve). Het was fantastisch weer, zoning en warm, en de stad had zijn charmed at te zien was aan de huizen, de bomen en bloemen overall om je heen en natuurlijk ook de bergen rondom de stad.
Mijn finale conclusie is dat het een goed georganiseerd kampioenschap was . Tot slot wil ik twee partijen laten zie waaraan ik veel plezier heb beleefd. Natuurlijk zijn er nog veel meer maar dat laat ik aan onze geïnteresseerde lezers over.
Nisipeanu – Wojtaszek
Pantsulaia – Polgar
Voor mijn Engelse versie klik hier.
