Anish over het kampioenschap van Frankrijk met een partijanalyse

‘‘…het toernooi was voor mij tamelijk kort, maar toch heb ik een paar interessante en aardige partijen kunnen spelen…’’

Ook dit jaar weer werd ik samen met mijn ervaren Nederlandse collega Loek van Wely (die me al voor het vierde achtereenvolgende jaar liet meerijden) uitgenodigd om met ons team, Echiquier Châlonnais, mee te doen aan de Franse teamkampioenschappen. Helaas konden we slechts de eerste zes partijen meedoen, aangezien ons team geen ambitie koesterde om de titel te verdedigen (vorig jaar werden we Frans kampioen). Na die zes partijen, zo had men berekend, zou een verder verblijf in de hoogste afdeling zijn veilig gesteld en we werden bedankt voor onze inbreng. Door vier van de zes matches te winnen werd dat doel inderdaad bereikt. Volgend jaar zullen we hopelijk weer meestrijden om de topklassering.

Zodoende was het toernooi tamelijk kort voor me, maar toch heb ik een paar interessante en aardige partijen kunnen spelen (en terloops een aantal zeer welkome ELO-punten kunnen scoren door mijn score van 5½ uit 6).

U hebt al kunnen raden dat het ging om een round-robin toernooi waarbij alle partijen aansluitend werden gespeeld. Dit systeem biedt vele voordelen, aangezien het veel reistijd bespaart en de tijd zo veel efficiënter wordt benut. De organisatoren hadden ditmaal gekozen voor een bijzondere locatie: het automuseum van Mulhouse. Persoonlijk had ik niets te klagen; ik voelde me prima achter het bord, maar sommige spelers hadden tamelijk veel last van het achtergrondgeluid van een instructiefilm. Mijn enige bezwaar was dat ik het geluid wel hoorde, maar dat ik niet toekwam aan het bekijken van de ongetwijfeld leerzame film over de auto-industrie. Sommige deelnemers vonden de romantisch bedoelde kaarsverlichting ook maar weinig passend voor een schaakpartij, maar ok, we zullen het verder niet over het museum hebben.

Het hoeft geen verbazing te wekken dat er een sterk veld schakers aantrad onder wie Navara, Eljanov, Jakovenko, Adams, Wojtaszek, Vachier-Lagrave, Le Quang enz. Er werden dan ook vele aantrekkelijke partijen gespeeld en ik vermaakte mij uitstekend met in de speelzaal rond te lopen en die partijen te aanschouwen.

Zoals reeds vermeld, had ik een uitstekend toernooi met 5½ uit 6. Dat halfje verloor ik uitgerekend in de eerste ronde, tegen de Luxemburger David Alberto. Ik had wit in een weinig spectaculaire partij. Ik speelde de opening niet optimaal en om erger te voorkomen besloot ik tot een grootscheepse afruil. Het team verloor deze eerste ontmoeting en het laat zich raden dat ik me niet erg gelukkig voelde met de gang van zaken. Daarna ging het echter een stuk beter en toen ik mijn drie volgende partijen won, zoals trouwens ook het team, maakte zich toch wel een zekere druk van mij meester.

In de tweede ronde speelde ik met zwart een aardige partij tegen de Franse grootmeester Renet. Die partij heb ik van commentaar voorzien.

In de ronden 3 en 4 kreeg ik twee keer Catalaans op het bord. De eerste was een fraaie positionele partij tegen een andere Franse grootmeester, Le Roux, de tweede was scherper en vol risico tegen de Georgische grootmeester Tornike Sanikidze.

Dat was een zeer enerverende partij en ik genoot er ook tijdens de latere analyse nog van. Helaas waren mijn berekeningen niet allemaal zo goed als ik ervan gehoopt had, maar desondanks was ik blij als overwinnaar uit die spannende strijd te zijn gekomen.

In de vijfde ronde speelde ik met zwart tegen IM Aguettaz. Na de Ragozin kwamen we vlotjes in een standaard eindspel, waarin mijn tegenstander de weg kwijtraakte en na enkele onnauwkeurigheden in een onaangename stelling terechtkwam. Daarna maakte hij nog een blunder en de partij eindigde in een vlotte overwinning voor mij.

In de volgende rond had ik het geluk weer met wit te mogen spelen van onze team captain. Ik had een geduchte tegenstander: de Russische 2600-speler Konstantin Landa. Ik besloot opnieuw mijn geluk te beproeven in de Catalaanse opening, maar dit keer speelde mijn tegenstander een minder bekende, ietwat verouderde variant. Voor zover ik mij kon herinneren had ik ooit vastgesteld dat wit een klein maar plezierig voordeeltje had (zoals in de meeste Catalaanse partijen) en inderdaad was dit het resultaat. Men kan zich afvragen of het voordeel groot genoeg was voor de winst, maar een antwoord daarop zullen we nooit krijgen, want mijn tegenstander ging in tijdnood ten onder aan een tactisch grapje.

Na die partij werden Loek en ik bedankt voor onze diensten en na een uitstekend diner verlieten wij de volgende dag het mooie Frankrijk en dit goede toernooi (Loek scoorde iets minder met 4½ uit 6, maar dat kun je onmogelijk slecht noemen).