Verbaast u dat?

Reactie op Oorlog op het schaakbord

De afgelopen tijd is er nogal wat drukte over het bezoek van onze geliefde president, Kirzan Ilyumzhinov, aan Kadaffi. Ik begrijp dat niet. Ilyumzhinov regeert de schaakwereld al sinds 1995 als een soevereine vorst. Hij was onze redder. We hebben hem op democratische wijze gekozen.

Zie:

We hebben hem herkozen en nog eens herkozen. Alleen hij kon de belangen van de schaakwereld dienen. Dat vonden we prachtig. Vol overgave hebben we genoten en blijven we genieten van de toernooien die hij op zijn kosten in zijn land heeft georganiseerd, denk maar aan Elista 2006, Topalov – Kramnik. Dat doet hij voor ons, opdat wij kunnen genieten van het schaakspel. En ik geef toe, ook ik heb genoten van twee partijen die ik heb nagespeeld.

Velen zijn de president erkentelijk voor alles wat hij voor hen heeft gedaan. Grootmeesters en internationaal arbiters willen hem maar wat graag de hand drukken, of zijn wensen uitvoeren. U kent de voorbeelden wel neem ik aan. Sommigen schakers noemen hem een dictator, anderen een clown. Dat is niet aardig en tamelijk ondankbaar.

De president schijnt ook een ideale zieltjeswinner te zijn voor het schaken in landen waar geen democratie is. Daar bloeit en groeit het schaken, dank zij Ilymzhinov.

En dan het bezoek van onze president aan Libië. Hij was op dat moment toch al in Afrika in het kader van zijn zendingswerk aan dat werelddeel. Ongetwijfeld was dat bezoek al gepland op het moment dat het daar nog ´winter´ was en de ´lente´ nog niet was aangebroken. Bedacht moet worden dat er tientallen landen moeten worden bezocht. Zulke bezoeken moeten worden georganiseerd, gepland worden. Dat kost vele maanden aan voorbereidingstijd. Zo gaat dat met staatsbezoeken.

Uiteraard kunnen Kadaffi en Ilymzhinov het goed met elkaar vinden. Verbaast u dat? Ik begrijp die ophef niet. Als ik Ilyumzhinov was geweest had ik mij ook lovend uitgelaten over Kadaffi. De president kan toch niet sympathiseren met de lentebeweging? Als hij dat wel doet, breekt ook in Kalmukkië de pleuris uit. En zijn er mensen die roepen om mensenrechten of die democratie eisen. Of nog erger, de afschaffing eisen van het verplichte vak Schaken in het onderwijs.