Anish over het Sigeman Toernooi

“De sluitingsceremonie was een waardig slot van een prachtig toernooi en de volgende dag moest ik alweer naar school…”

Na de mooie score van 4½ uit 5 vorig jaar keerde ik met plezier terug naar het Zweedse stadje Malmö. Al voor de 19e keer werd het prestigieuze toernooi van Sigeman & Co georganiseerd en daarmee behoort het tot de toernooien met een indrukwekkend verleden en een beloftevolle toekomst. Ik had het genoegen om er eenmaal eerder te spelen. Vorig jaar dus, toen ik het moest opnemen tegen vijf Scandinaviërs. Ook dit jaar waren er weer zes deelnemers, maar dit keer waren er slechts drie uit Scandinavische landen: Nils Grandelius, Jonny Hecytor en de nog vrij onbekende Hans Tikkanen, die desondanks tot de Zweedse top wordt gerekend. Ditmaal dus geen tegenstand van uitsluitend Vikings, want het zestal werd gecompleteerd door Alexei Shirov en Wesley So.

Net als vorig jaar had ik weinig geluk met de loting: in drie van de vijf partijen had ik zwart. In zo’n sterk toernooi is dat best wel een factor van belang. Toevallig had ik zwart tegen de beide favorieten Shirov en So. Die twee partijen verliepen bevredigend, maar helaas kon ik geen winstkansen creëren, al kwam ik beide keren niet in gevaar. Ik besefte goed dat ik in de tussenliggende partij tegen Nils Grandelius (ook al zo’n jonge Zweedse speler) in de tweede ronde mijn kansen met wit zou moeten waarnemen.

Partij Giri-Grandelius:

Na die partij remiseerde ik met Shirov. Die partij begon met het rustige loperspel. Waarschijnlijk probeerde Shirov me te verleiden tot Gioco piano terwijl hij zo tevens de Russische verdediging omzeilde. In het vroege middenspel investeerde ik enige tijd en speelde enkele keren de juiste zet waarna wits openingsvoordeeltje in rook leek op te gaan. Maar dan onderschatte ik een bepaalde finesse en ik kwam geheel onnodig in een onaangename stelling terecht. Toch had Alexei niets beters dan een toren+paard in te gaan met drie pionnen elk op de koningsvleugel en een extra d-pion voor wit. In tijdnood rukte Alexei op met zijn d-pion. Toen die tijdnood voorbij was verloor hij die pion en we kwamen remise overeen. Misschien had hij voorzichtiger moeten spelen, maar zulke eindspelen eindigen naar mijn mening toch meestal in remise.

Mijn volgende partij, tegen Hector, bereidde ik terdege voor, want ik was ervan overtuigd dat de Slavische verdediging met f6 op het bord zou komen, net zoals Jonny tegen Shirov had laten zien. Tijdens die partij herinnerde ik me gelukkig mijn huiswerk, maar ik liet me verleiden tot een goedkoop tactisch grapje, wat mijn kleine voordeel in één klap weggaf. Weliswaar won ik een pion, maar ik kwam in een beroerde stelling terecht. Telkens de waarschijnlijk enige, maar juiste zet te vinden, kostte me zeeën van tijd. Uiteindelijk raakte Jonny de draad kwijt. Daarom was ik zielsgelukkig met het feit dat de rollen werden omgedraaid. Ik had misschien garen kunnen spinnen met mijn pluspion, maar ik kon toch geen echt gevaar stichten.

Er was nu een kopgroep ontstaan met een +1 score: Tikkanen en ik, terwijl Shirov en So iets achterbleven met hun 50% score. De ranglijst was zeer compact en ik betreurde het daarom dat ik een openingsvoordeel tegen Hector had laten verwateren. Maar ik hoopte op een kans in de laatste ronde, met zwart tegen Hans Tikkanen. Hij behaalde vorig jaar de grootmeestertitel.

Zijn vooruitgang in het afgelopen jaar is verbazingwekkend, zeker als je bedenkt dat hij niet gerekend mag worden tot de categorie ‘wonderkinderen’ en hij is al midden twintig.

Ik koos de Grünfeld-verdediging en we bereikten al snel de hoofdvariant met het gevaarlijke Lc4. Ik wilde eerzuchtig spelen, aangezien Hans met Dc1 tijdelijk de pion op d4 offerde. Dit offer aannemen zou de zaken sterk vereenvoudigen en hoogstwaarschijnlijk direct op remise uitdraaien. In plaats daarvan besloot ik op zeker ogenblik op c5 een pion te offeren en hoewel het mij absoluut correct leek, kwam ik al snel tot de slotsom dat ik in het geheel geen winstkansen had. De stelling was inderdaad zowat in evenwicht en na een grootscheepse afruil nam ik mijn pion terug. Ondanks dat ik mijn tegenstander in tijdnood nog wat problemen voorschotelde, werd het evenwicht nimmer verbroken.

Tegelijkertijd voerde Wesley een koningswandel uit van g8 helemaal naar f2 en hij incasseerde de gelukwensen van zijn tegenstander, Hector.

Tijdens het slotdiner herinnerde Wesley mij eraan dat ik kennelijk ook graag dergelijke koningsmanoeuvres uitvoerde, zoals met Kd6 tegen Nyback en Kd6-d5-e4-d3 tegen Postny, beide keren met zwart. Hij wilde vermoedelijk aantonen dat hij dat ook kan en zelfs nog een beetje beter. Welnu, ik weet wat me te doen staat.

Uiteindelijk waren het Wesley, So, Hans en ik die allen de eerste plaats bezetten met de bescheiden +1, een score die ook van mij verwacht werd door mijn Elo-rating.

Liever had ik net als vorig jaar vier winstpartijen geboekt en één remise, maar ik was toch ruimschoots tevreden met één overwinning en vier remises, terwijl mijn spel toch niet al te beroerd was.

De sluitingsceremonie was een waardig slot van een prachtig toernooi en de volgende dag moest ik alweer naar school, waar mij tientallen (ok, ik overdrijf een beetje) proefwerken wachtten.

Ik hoop volgend jaar terug te zijn in Malmö. Nu richt ik mij op het volgende doel: de Nederlandse kampioenschappen in Boxtel. Ik ben benieuwd wat dát zal brengen.