Alina in Afrika

Van 15 tot 28 mei deed Alina l’Ami mee aan het CUCA Internationaal schaaktoernooi dat gehouden werd in Luanda (Angola). Er was een open toernooi waaraan Nigel Short en Sergei Tiviakov meededen en een damestoernooi waaraan Alina meedeed. Het toernooi werd gesponsord door de CUCA brouwerij, de grootste in Angola.

Nigel Short won het open toernooi ( met 8 uit 9 en 5000 dollar) en Sergei Tiviakov werd tweede (4000 dollar).

Alina won het damestoernooi (met 9 uit 9 en 3000 dollar).

Max Pam besteedde enige aandacht aan de overwinning van Alina in zijn schaakrubriek.

Hieronder haar impressies met veel foto’s. Vrije vertaling TK.

Afrika … Ik heb altijd gedroomd om eens vaste voet te zetten op de rode Afrikaanse grond. Onbekende plaatsen te ontdekken, om het leven en de geschiedenis van de mensen te begrijpen, om krokodillen (een idee van Tiviakov) te eten of gewoon om rond te kijken en zoveel mogelijk in mij op te nemen.

Veel schakers beseffen niet welke kansen zij hebben dank zij hun sport. Zonder schaken zou het waarschijnlijk niet eens bij mij zijn opgekomen om Angola te bezoeken!

Ik ben een open persoon, heel avontuurlijk, ik hou van reizen, maar ik heb ook mijn angsten en het onbekende klinkt vaak eng.

Voor het toernooi zei Nigel Short tegen me: "wie durft, wint, je zult beloond worden voor je moed", dit is precies wat er is gebeurd. Ik heb al mijn partijen gewonnen en ik had een fantastische tijd met het ontdekken van mooie plekjes. Wat is er mooier dan dat?!

Tien dagen voor aanvang van het toernooi moest ik alles nog regelen: tickets, documenten en vaccinatie om mijn familieleden gerust te stellen, die mij maanden uiterst voorzichtig te zijn. Tien dagen lijkt veel maar praktisch gezien viel het toch tegen. Veel e-mails, telefoontjes naar ambassades, grenspolitie, reisbureaus en luchtvaartmaatschappijen, dit alles kostte veel tijd en energie. En steeds die vraag in mijn hoofd of ik wel een goede beslissing had genomen.

Angola … het is misschien wel de meest mysterieuze locatie op mijn reislijstje. Ik had uitgekeken naar deze reis met zowel verwachting als angst! Het enige probleem was dat ik zo weinig wist van het land zelf en van de mensen. Al mijn vrienden en mijn familie waren bang dat er iets zou kunnen gebeuren met mij. Dit had natuurlijk enige invloed op me, ik was alert voor het geval er iets mis zou kunnen gaan.

Hoe zou ik het land en de mensen vinden na meer dan 25 jaar burgeroorlog? En hoe zouden ze mij bekijken … een buitenstaander uit het bastion van het kapitalisme? Die opwinding voor het onbekende (of het nu goed of slecht) is er altijd, omdat je nooit echt weet wat je te wachten staat.

Dus daar stond ik dan, in Luanda, Angola’s hoofdstad! De mensen waren zo aardig en vriendelijk, ik genoot van de bezienswaardigheden, het eten was heerlijk, het weer was perfect (rond 26 graden, winter tijd:), gewoon geweldig!

Het koloniale verleden van Angola heeft zijn sporen nagelaten. De Portugese architectuur is een van de meest opvallende en maakt van Luanda echt een mooie stad. Natuurlijk zijn er problemen, maar de stad heeft prachtige straten, lanen, standbeelden en gebouwen.

Ik voelde zelfs geen ‘verwoestende’ culturele schok. Een weinig bekend feit voor buitenlanders is dat Luanda te boek staat is als de duurste stad ter wereld voor expats (in een studie uit 2010 van het adviesbureau Mercer), met een voorsprong op Parijs, Londen en Tokyo. Terwijl de meeste Angolezen leven in armoede, betalen expatriates $ 15-20,000 een maand om een huis te huren. Een gewone maaltijd kost doorgaans 100 dollar per persoon (zonder wijn!)en een 3-sterren hotelkamer kost minstens $ 300 per nacht.

Aardbeienjam, vlees , toiletpapier en motorolie. Allemaal heel erg duur. Ik zal maar zwijgen over de prijzen van souvenirs, absoluut krankzinnig!

Ik wilde dat ik meer wist over de geschiedenis en over de economie om te kunnen uitleggen waarom de prijzen zo hoog zijn. Arme Angolezen aan de onderkant van de samenleving zijn van visserijactiviteiten afhankelijk en moeten hun waar op straat zien te verkopen om geld te verdienen. Er is een bloeiende informele economie die tegemoetkomt aan degenen die zich niet kunnen veroorloven om naar winkels te gaan. Mijn huidskleur hielp mij niet om op straat te onderhandelen over een avocado:) Dus het is waar, Angola is een rijk land, met een groot potentieel, maar de mensen zijn arm …

En toch, ik heb nog nooit zoveel kranen en bouwwerkzaamheden gezien ongeacht vanaf welke hoek van de straat je ook keek. Een duidelijk teken van Angola’s wedergeboorte na jaren van een slopende oorlog. Hier in de bedwelmende hitte van equatoriaal Afrika kom je enkele van de meest gracieuze mensen van het continent tegen en ontdek je vele van de best bewaarde geheimen. Ik ben zo blij en dankbaar dat ik deze kans kreeg!

Over Angolezen: het is me duidelijk geworden dat er Latinobloed door hun aderen vloeit. Ik ben verwelkomd met zo veel enthousiasme, met open armen en met een glimlach en kusjes, ik begon me zelfs af te vragen of het echt was of plaatsvond in mijn dromen.

Maar nu begrijp ik het, ze houden van het leven en willen er , hier en nu, het beste van maken. De andere kant van de medaille is dat hier het begrip tijd een heel andere dimensie heeft dan bij ons in Europa. Misschien door de hitte, de cultuur of de geschiedenis van het land. Als ze mañana zeggen, denken wij dat ze morgen bedoelen. Maar dat is vaak niet zo. Ze zijn zo met het heden bezig dat zij zich niet bekommeren om morgen en met mañana schuiven ze het onderwerp op de lange baan.

Een paar details over het toernooi. De mensen waren aardig en gul en ze bedoelen het goed. Ze hadden kleine problemen met de communicatie. Als je gewend bent aan de Angolese stijl van organiseren voel je je ontspannen. Volgend jaar zullen de kleine probleempjes sneller worden opgelost. De Angolese schaakbond is ambitieus en het is niet uitgesloten dat er meer schaaktoernooien in deze regio georganiseerd zullen worden. Wij hebben een geweldige tijd gehad met prima accommodatie, een goede speelzaal en een mooi prijzenfonds!

Het enige dat mij hoofdpijn bezorgde was het lawaai. Van vrijdag t/m maandag was Luanda een grote ‘party’, de muziek kwam van alle kanten en mijn bed stond letterlijk te trillen. Het kostte mij enige tijd en energie om te accepteren dat ik hieraan niets kon veranderen. Veel koffie drinken tijdens mijn partijen om mijn vermoeidheid enigszins te camoufleren. Ik ben een beetje van Amerikaanse beats gaan houden.

Ik was benieuwd naar de locale gerechten maar in ons hotel aten we meestal Portugees. Maar mijn wens ging toch in vervulling. Ik probeerde het Angolese gerecht Funge.

Funge is het hoofdbestanddeel van een Angolese maaltijd. Het kan gemaakt worden met maïsmeel of bloem.

Mijn eerste keer naar Afrika en naar Luanda bleek achteraf een geweldig goede beslissing. Ik kom er graag terug en ik hoop dat ook andere schakers de kans krijgen hier aan een schaaktoernooi te kunnen meedoen in de toekomst. Je zult er meer van genieten dan je denkt!

Op haar site een uitgebreidere Engelse versie.

Op de site van Chessbase zijn ook verslagen gepubliceerd door Sergei Tiviakov, Nigel Short en Alina l’Ami met veel foto’s.