Jetlag in Jakarta
Eind september vroeg Loek van Wely me op Facebook of ik interesse had om een toernooi te spelen dat anderhalf week later in Jakarta zou plaatsvinden. Dat had ik, en ik deed ff snel een pro/contra-analyse. Ik was er nooit geweest en nieuwe plekken ontdekken is leuk; en het zou een soort ‘gratis vakantie’ zijn. Een verre vliegreis maken is niet echter niet leuk, en het zou me waarschijnlijk toch iets kosten, namelijk ratingpunten. Maar nadat ik genaaid was door de Schaakbond bij de selectie voor het EK landenteams waren die ratingpunten minder belangrijk geworden, dus ik ging er maar voor.
De reis ging wel goed, maar slapen lukte (ondanks de meegenomen melatonine) niet echt. Bij de maaltijdreservering had ik ook een foutje gemaakt: aziatisch vegetarisch is lekker, maar ’s ochtends vroeg een warme maaltijd is niet mijn ding (maar in Azie heel gebruikelij, zo bleek later in het hotel). Cars twee bleek een stuk minder dan het eerste deel, en na nog een paar afleveringen van komedies kwam ik eind van de middag lokale tijd aan.
Het vliegtuig uit liep ik snel door omdat ik nog een visa moest kopen en ik een lange rij verwachtte (net als eerder in Nairobi). Die was er inderdaad, maar er waren wel behoorlijk wat balies open (in Nairobi maar twee) dus het wachten viel nog wel mee. Toch was er een tegenvaller: ik kon de prijs (25 dollar) niet in euro’s betalen, "cause I have no change". Hij verwees me naar de visa payment counter waar men mij vertelde dat de prijs 20 euro was, en dat rekende ik contact af. Vervolgens mocht ik weer achteraan aansluiten in de rij voor de visabalie…
Ik had vooral getracht op te schieten (tevergeefs dus) omdat ik opgewacht zou worden en ik de man niet al te lang wilde laten wachten. Die stond er nog wel braaf, en een andere man (die nauwelijks Engels praatte, zodat we slechts enkele korte gesprekjes hadden ("Holland hot? No, Holland cold.") bracht me door de avondspits naar het hotel. Een prima hotel en ik kon zien waarom ze vijf sterren gekregen hebben. De badkamer had b.v. zowel een bad als een douchecabine. En er was gratis internet! In Nederland betaal je twaalfhonderd euro voor een paar minuten internetten in een vijfsterrenhotel… En op de TV is BVN te krijgen (met o.a. Pauw & Witteman), ook een meevaller. Het ontbijt was ook uitmuntend, het beste buffet dat ik heb meegemaakt (beter nog dan de Rotterdamse Hilton), zo kon je er zelfs smoothies krijgen. Helaas bestond het speciale buffet voor schakers bij de lunch en diner uit vlees, vis, bami met vlees, bami met vis, aardappelen met vlees, pasta met vis, groente met vlees, groente met vis, kip en witte rijst. Goed voor de lijn, een week witte rijst eten.
Ik kende de andere spelers die aan het toernooi meedoen nauwelijks, dus bij de openingsceromonie zat ik remi aan een tafel (of nouja, Wang Yue en Li Chao zaten ook aan die tafel: de ene was aan het lezen, de andere met zijn tablet aan het spelen). Maar tegen het einde van de ceronomie, toen een bandje o.a. Elvis en Queen ging spelen, schudde ik wat handen van officials en raakte ik in gesprek met een van hun, een oudere vrouw die net in Amsterdam was geweest om haar neef te bezoeken. En daarna wilde ze met me dansen, en hoewel niemand anders dat deed vond ik het prima. Zo voelde ik me minder remi 🙂
De rustdag was al na de derde ronde. Er was een uitje georganiseerd naar o.a. het geschiedenismuseum en dat leek me interessant, omdat het o.a. over de verwoesting van Jakarta door Hoornaar Jan Pieterszoon Coen ging (om vervolgens Batavia te stichten, helaas mocht de naam Nieuw Hoorn niet). Probleem: men ging om negen uur weg, terwijl ik gepland had een klein beetje slaap in te halen op de rustdag (een klein beetje, want het ontbijt was tot tien uur). Daarom ging ik maar niet mee. Ik ging ook niet naar het museum: ik had een taxi
kunnen nemen, maar wilde (ondanks 35 graden buiten) liever gaan lopen langs de twaalfbaansweg (naar het geschiedenismuseum kon ik vast na het toernooi nog wel gaan). Na een half uurtje (en een paar keer rennen om onveilig over te steken) kwam ik bij een heel groot winkelcentrum (paar honderd winkels schat ik). Heel veel interessants trof ik er niet aan, maar ik was er toch een tijdje zoet, en kocht o.a. een Indonesische hiphopcd voor mijn moeder.
Nog een half uurtje verderop was het Nationale Museum (in het gebouw wat eerst het Bataviaasch Genotschap van Kunsten en Wetenschappen was), tegenover net Nationale Monument. Plaatje Een erg goedkoop museum: toegangsprijs was nog niet eens een euro en daarvoor kreeg ik ook nog twee boekjes, een cd en een gefrankeerde ansichtkaart. Ze hadden o.a. een interessante collectie muziekinstrumenten (en ik had een flashback naar het tropenmuseum) en eh.. de rest vond ik wat minder interessant. Tot zover het culturele hoogtepunt van de dag. De terugweg liep ik ook, en hoe gaat dat dan: elke paar minuten is er wel iemand met een bromfietstaxi die je wil vervoeren, zelfs al loop je tegen het verkeer in. Een T-Shirt (of een bordje) met groot NO erop was handig geweest.
Overigens had je vroeger fietstaxi’s in plaats van bromfietstaxi’s, maar, aldus Wikipedia: "In 1966 waren er naar schatting 160.000 fietstaxi’s actief, ongeveer 15% van de totale beroepsbevolking was fietstaxichauffeur. In 1971 werden de fietstaxi’s verboden op de doorgaande wegen en kort daarna probeerde de overheid een totaalverbod door te voeren, hierdoor daalde het aantal fietstaxi’s aanmerkelijk, maar bleef er toch nog een deel over. In plaats daarvan kwamen er een soort fietsen met kleine motoren."
En het toernooi… er waren zes speeldagen, waarvan drie met zes ronden. De ochtendrondes waren oorspronkelijk om negen uur gepland, dat werd na de playersmeeting half tien, en dat viel eigenlijk best te doen. Het heeft ook wel voordelen: de dagen zonder ochtendronde voelden als een halve rustdag. Maar mijn toernooi ging zoals gevreesd niet goed, waarschijnlijk gedeeltelijk door de lange reis en de jetlag, gedeeltelijk omdat de Indonesische spelers wat underrated zijn.
Mijn partijen waren ook niet heel interessant. Daarom slechts 1 fragment tegen een speler met 2255.
Wit staat iets beter vanwege het loperpaar. Paardruil leek me slim, en dat is het op zich ook, als wit oplet.
16.Pd4 Pxd4 17.Dxd4?? Dc2
Oeps. Ik had wel in mijn achterhoofd dat ik moest opletten vanwege de ongedekte lopers, maar beter had ik het ook in mijn voorhoofd gehad. Hij speelde het goed uit, de man, dat wel.
In de laatste ronde hield de Vietnamees Van Huy Nguyen me op remise en die haalde daarmee een grootmeesterresultaat. Fijn voor hem, maar een overwinning had me een behoorlijke prijs opgeleverd, nu werd het 450 dollar. Dat was nog goed betaald voor mijn prestatie (2825 leverde me vlak voor het toernooi maar 400 euro op) maar ik heb dus wel een kans laten liggen om echt goed te verdienen…
Het plan om een dag na het toernooi (ik moest pas ’s avonds vliegen) naar het geschiedenismuseum te gaan ging ook al niet door. De organisatie zou me al om twaalf uur naar het vliegveld brengen (waarschijnlijk omdat 12 uur checkout tijd was) dus in plaats van het museum ging ik maar naar een winkelcentrum om nog wat voor mijn vader te kopen. Vijf voor twaalf werd ik echter gebeld dat ze het veranderd hadden, dat ze me op drie uur zouden brengen en dat ik langer in mijn kamer mocht blijven. Ja, toen had ik ook niet echt tijd meer voor een uitje.
Maar de terugreis ging goed: Thor was best vermakelijk en ook de pinguins van Mr Pepper waren best leuk. Wel jammer dat ik pas vlakbij Amsterdam ontdekte dat de BBC Live Lounge 4 tussen de cd’s stond. Bonkers!
