Belevenissen van een arbiter: Een marathonpartij
Na de herfstvakantie hebben de dagelijkse gang van zaken weer snel bezit genomen van het Hoogeveense gemeentehuis. De ca. 250 deelnemers aan het Univé schaaktoernooi hebben echter wederom een onuitwisbare indruk achtergelaten. Ol het toernooi volgend jaar weer gehouden zal worden is nog onzeker. De sponsoring van Univé en van de gemeente Hoogeveen is nog niet rond. Er is wel groot vertrouwen dat het goed gaat komen. Deelnemers en organisatie hebben dit jaar in ieder geval weer voor een vlekkeloos verloop gezorgd!
De Kroongroep werd overtuigend gewonnen door Vladimir Kramnik, die alles en iedereen schaakles gaf. In de Open groep maakte Sergei Tiviakov zijn status van hoogste ratinghouder waar. Hij bleef Sipke Ernst en de 16-jarige Robin van Kampen op weerstandspunten net voor. Veteraan Anne Haitsma (79 jaar!) mag volgend jaar meedoen in de Open groep omdat hij de Amateur 1-groep op zijn naam schreef. De Amateur 2-groep werd gewonnen door Stef van Kesteren.
In één van de eerste rondeverslagen staat vermeld dat het toernooi altijd aangenaam traag op gang komt. Op vrijdag begint de Open groep en zaterdagmiddag is pas de officiële opening, waarna zondag de Kroongroep van start gaat. Wel, zo aangenaam traag als het begon, bijna zo aangenaam traag eindigde het toernooi dit keer. Dit was vooral te danken aan IM Piet Peelen (2354). Behalve schaker is hij ook trainer en begeleider en schrijft hij voor het bondsblad Schaakmagazine. Zijn tegenstander in de laatste ronde van de Open groep aan bord 6, het laatste livebord, was de jonge GM van de schaakclub Groningen, Daan Brandenburg (2522).
De laatste ronde op zaterdag begon om 14.00 uur, de prijsuitreiking stond gepland om 19.30 uur. Dat moest toch te doen zijn met het huidige tempo van 1 uur 30 + 30 minuten met 30 seconden extra per zet erbij? Natuurlijk bestaat er de kans dat een partij lang uitloopt, maar ach, in de praktijk zie je dit zelden gebeuren. Alle partijen waren dan ook rond 19.15 afgelopen op één na: die van Piet en Daan. Er stond een stelling op het bord met, behalve de koningen, nog een stel dames, drie pionnen voor Piet en twee pionnen voor Daan. Piet nam geen genoegen met remise en ging er nog eens goed voor zitten. Het liep tegen half acht en ze waren aan hun tweede setje notatieformulieren toe. Op dat moment kon ik nooit vermoeden dat ze uiteindelijk nóg een setje nodig bleken te hebben!
Het werd even over half acht en het bericht ging rond dat de prijsuitreiking alvast ging beginnen in het schaakcafé. De laatste geldprijzen konden echter nog niet uitgereikt worden, want daar was de uitslag van deze partij nog belangrijk voor! Maar misschien werd de vrede op bord 6 toch nog gauw getekend. Maar Piet en Daan….zij schaakten door! Inmiddels was het na achten geworden en de prijsuitreiking was tot een einde gekomen. Met tussenpozen kwamen spelers, genodigden en bezoekers langs de zaal gelopen naar de uitgang toe, soms vrolijk kwetterend, want ja, alles was toch afgelopen? Nee!. Zij hadden buiten Piet en Daan gerekend, want die schaakten door!
In de iets lager gelegen gang naast de speelzaal stonden nog een aantal mensen te wachten. Sommigen hingen tegen een muurtje, anderen ijsbeerden wat heen en weer en soms kwam er weer eens iemand – waaronder ook familie van Daan — even bij het bord kijken hoe de stand van zaken was. Ook de penningmeester van het toernooi stond soms wat ongeduldig en lichtelijk stuurs te kijken of er al wat beweging kwam achter in de zaal zodat hij de financiële zaken af kon handelen. Maar Piet en Daan…..zij schaakten door.
Onder de wachtenden bevond zich ook een Duitse teamcaptain, die wat spelers met de auto op kwam halen om nog een rit van drie uur te maken naar Duitsland omdat daar de volgende dag een ronde Bundesliga op het programma stond. Inmiddels was het half negen geweest en ineens werd het licht gedimd van de speelzaal! Hoe kwam dat? Wie zat er met zijn tengels aan de lichtknoppen? Zo snel mogeijk liep ik naar de lichtknoppen toe. Het bleek Marjon te zijn, de jonge charmante baliesecretaresse van het toernooi. Zij was een collega van de gemeente Hoogeveen aan het uitleggen hoe de verlichting werkte van de burgerzaal. Niets in dat lieftallige koppie kon vermoeden dat ruim een half uur na het einde van de officiële prijsuitreiking er nog twee stugge volhouders bezig waren in de hoek van de zaal. Snel bracht ik de verlichting weer op de vereiste sterkte. En Piet en Daan? Zij schaakten gewoon door!
Ineens werd de stilte verbroken door een fluisterende stem: “Ik bied remise aan.” Piet gaf het op om te proberen een vol punt uit het vuur te slepen. Hij vond het na 177 zetten (!) welletjes geweest. Het was ondertussen 20.50 uur. Onmiddellijk nam Daan, die al die tijd respectvol en geduldig zijn zetten had uitgevoerd, vermoeiend glimlachend het aanbod aan. Nu was het toernooi écht afgelopen. Mijn collega Aart Strik spoedde zich naar de belanghebbenden om de uitslag door te geven. Voor de liefhebber is de partij – en uiteraard ook alle ander partijen — op de toernooisite www.univechess.nl na te spelen.
Even later kwam Piet de perskamer binnen lopen, waar ik een welverdiende consumptie zat te nuttigen en ik vroeg hem: “Zeg Piet, denk jij dat jij volgend jaar nog welkom bent in Hoogeveen?” “Dat weet ik niet”, antwoordde hij nog redelijk fris. “Maar ik heb wel mijn best gedaan!” En zo is het maar net. Daarom zien we Piet volgend jaar weer graag verschijnen in Hoogeveen!
