ELS REDT DOETINCHEM

Hoe vaak heb ik niet geschamperd op dat domme computer-patiencen van mijn Els? Hoe vaak heb ik mij niet smalend uitgelaten over haar ‘prestaties’ op IT-gebied? Ja, hoe vaak ben ik geen harteloze echtgenoot geweest in al die jaren met haar? Lieve Els, ik neem het allemaal terug, ik bied in dit openbare domein mijn meest nederige excuses aan en ik doe nooit, nee nooit meer naar tegen je, want je bent goud waard geweest voor mijn SV Doetinchem! Wat was het geval? Zoals ik in mijn vorige wedstrijdverslag al aangaf, is een van de taken van de teamleider het op de juiste plaats en tijd bijeendrijven van een achttal spelers. Meestal gaat dat goed, maar het blijven schakers, geen kuddedieren dus.

Deze keer speelden we niet in het Denksportcentrum, maar in de kelder van Café De Bank en om het extra moeilijk te maken was het aanvangstijdstip 12.00 uur in plaats van het gebruikelijke 13.00 uur. Die opgave bleek voor Marino te hoog gegrepen. Nu arriveert hij meestal wat laat, dus om kwart over 12 was niemand nog echt ongerust, maar tegen half een was het tijd voor crisisberaad. Niemand bleek zijn nummer paraat te hebben – nee, ik ook niet, het lag dus eigenlijk aan mij, zullen we maar zeggen! – , telefoonboeken bestaan kennelijk niet meer en de laatste hoop was gevestigd op mijn Els. Ze was thuis, had de laptop aan staan, en wist zo waar vlot het document ‘ledenlijst SV Doetinchem’ te vinden en het telefoonnummer van Marino door te geven. Toen moest Marino nog gebeld worden en dat lukte ook nog. In zijn haast verbrak hij bij de mededeling dat we al bijna drie kwartier bezig waren bijna de verbinding, maar iets in zijn onderbewuste deed hem uitroepen: ‘Waar!?’, zodat Gerard nog net ‘De Bank!!’ kon gillen. Een luttel kwartiertje later, maar ruim binnen het reglementaire uur kwam Marino zwaar hijgend over de finish.

Daar word je nou oud van als teamleider…Lees verder…