HSG kopje onder in Rotterdam

010 – HSG : 8-2

020 – HSG 2 : 6-2

Een nieuw jaar, nieuwe nederlagen, maar we waren er op voorbereid.

Het kostte grote moeite onze twee KNSB-teams op de been te brengen voor de vijfde ronde, met uitwedstrijden in Rotterdam en Amsterdam. Beide teamleiders zullen de eerste week van januari als een kwelling hebben ervaren door – ook niet budgetgerelateerde – afzeggingen.

Steeds dieper moesten ze graven naar invallers. Alleen dankzij drie (bijna) tachtigjarigen, wier clubliefde het won van de weerzin tegen een uitwedstrijd in Amsterdam – dat wil zeggen: parkeren, OV-gedoe etc – hoefde HSG niet een beroep te doen op spelers met de gehate initialen N.O., maar veel heeft het niet gescheeld.

Het eerste team zag na de berichten deze week over overstromingen, ook in het Zuid-Hollandse, toch maar af van lieslaarzen als onderdeel van de wedstrijdoutfit. In de wetenschap dat we toch kopje onder zouden gaan in Rotterdam. Het werd een voorspelbare 8-2.

De Rotterdammers hadden op de meeste borden een groot Elo-overwicht en gaven niets weg. HSG kon alleen via Yasser Seirawan en Robin van Kampen iets terugdoen, ook in lijn met de verwachtingen. De enige uitslag die niet conform rating is, was de overwinning van Bonno Pel op Henk Vedder op bord 1, een lelijke streep door de rekening van Henk die zijn status van ‘misschien wel de enige nog ongeslagen officiële IM ter wereld’ graag nog wat langer had laten voortduren.

HSG maakt nog steeds grote kans op de duiventilprijs van de competitie 2011-2012. In de Meesterklasse voert HSG overtuigend de ranglijst aan qua aantal spelers dat een of meer wedstrijden heeft gespeeld: het zijn er halverwege het seizoen al twintig. In 2A is HSG 2 koploper, uiteraard evenzeer ongewild.

HSG treft het lot van een club die onvoldoende is voorbereid op de gevolgen van het vertrek van de sponsor. Een leerzame les, ook voor clubs die onverhoopt in de toekomst in een zelfde situatie zouden kunnen belanden. Onze clubmecenas treft geen blaam, het was netjes ruim van tevoren aangekondigd. De royale sponsoring heeft HSG grote successen gebracht, maar ook een beetje lui gemaakt. Dat doet nu pijn. De appel is zuur, maar misschien wacht ons het zoet als we ons er succesvol doorheen bijten. Nog vier rondes.

Inhaalslag

Een inhaalslag is bij HSG in volle gang. Binnenkort wordt bij het bestuur een pallet met bouwstenen voor HSG 2.0 gedeponeerd, gebaseerd op een succesvolle e-mail ledenraadpleging. Hieruit moet zijn af te leiden waar de prioriteiten in het ‘nieuwe HSG’ moeten komen te liggen, welk draagvlak er is voor continuering van sponsoring met betaalde (top)spelers, welk ambitieniveau het beste bij de club past.

In sportief opzicht zal het met mogelijke degradaties van HSG 1, 2 en 3, geen groots jaar worden. Geen prettig vooruitzicht voor het jubileumfeest in september. Maar ook geen ramp. Op dit moment zijn meer leden dan ooit actief binnen de vereniging. Binnenkort wordt het programma voor het HSG Open 2012 bekendgemaakt, de huisvestingsproblemen zijn succesvol opgelost, de voorbereidingen voor een jubileumtoernooi en een jubileumboek over 125 jaar schaken in Hilversum zijn in volle gang. We hadden deze inspanningen liever over een langere periode uitgesmeerd, maar de overtuiging overheerst dat het niet too little en ook niet too late is.

Casinoschaak

Ook in de tweede helft van het seizoen in de Meesterklasse zal het onvermijdelijk zijn dat wedstrijden tegen HSG een hoog casinogehalte zullen kennen. Waarbij wij niet weten waarvoor wij ons het meest moeten excuseren: voor als we te zwak opkomen (zoals tegen Rotterdam) of als we supersterk aantreden (zoals tegen Groningen).

Competitievervalsing? Het valt wellicht niet te ontkennen, waarbij de pot overigens niet de ketel moet verwijten dat hij zwart ziet en HSG opereert binnen de schaakwetten van de KNSB. Er is geen opzet in het spel, ook geen berekening in de trant van: tegen deze club moeten we de punten pakken, dan kunnen we die andere wedstrijd laten lopen.

In principe speelt HSG elke wedstrijd zo sterk mogelijk, voor zover het budget en de beschikbaarheid van de spelers het toelaten natuurlijk. Iedereen moet eigenlijk elke ronde spelen. Niet om ons per se te handhaven, maar om op de club de boel bij mekaar te houden en de lagere teams niet nog verder te kannibaliseren. En om de interne spanningen die zo’n seizoen onvermijdelijk met zich meebrengt beheersbaar te houden.

Dilemma

Het bestuur was voor dit seizoen verdeeld of we dit avontuur wel zo moesten ingaan. Een minderheid gaf de voorkeur aan ‘de stekker eruit’, koel en verstandig. Voelt beroerd, vond de meerderheid die bewust koos voor een overgangsjaar. En heb je als landskampioen niet de morele plicht de titel te verdedigen? Bovendien zag het plaatje er toen rooskleuriger uit. Over enkele maanden zal de discussie opnieuw moeten worden gevoerd. Wellicht bieden ‘de kennis van nu’ en de contouren van een nieuw beleidsplan een structurele oplossing voor dit duivelse dilemma. Maar hoe was nu de stemming zaterdag in de auto met vier kansloze nullen op de terugweg naar Hilversum? Terugtrekken, vrijwillige degradatie?

Never, unaniem.

Het spelen in de Meesterklasse is voor de meesten een leuke once-in-a-lifetime-ervaring. Gratis training van sterke tegenstanders. Dan maar een seizoen zonder paaltjes achter je naam. We degraderen vanzelf weer naar de plek waar we thuishoren, was de vrolijke stemming in deze auto na de 8-2 nederlaag.

Tegelijkertijd groeit het besef dat het ‘winnen’ van de duiventilprijs 2011-2012 absoluut moet vallen in de categorie ‘eens maar nooit meer’. Binnen die randvoorwaarde zal waarschijnlijk de oplossing worden gezocht, dit willen we absoluut niet nog een keer.

En degradatiezorgen? Hebben we gelukkig geen tijd voor.

Wim van der Wijk