DOETINCHEM GESLACHT (3B)

Natuurlijk was een nederlaag tegen het zeer sterke DSG Pallas min of meer voorzien, maar een 6½-1½ nederlaag doet toch wel zeer. Slechts een maal eerder in de KNSB-historie van SV Doetinchem werd een dergelijk grote nederlaag geleden, maar dat is alweer even geleden (seizoen 2004-2005 tegen Dubbelschaak ’97). Een evenaring van een treurig record dus. De eerlijkheid gebiedt ook te zeggen dat er niet veel meer in heeft gezeten dan de drie halfjes, die we bij elkaar wisten te sprokkelen. Een echte wedstrijd werd het nooit, daarvoor was het krachtsverschil te groot. Een echt wedstrijdverslag wordt dit ook niet. Verslaggeving moet het hebben van heroïek, klunzigheid, sensatie, spanning en liefst nog ruzie, vals spel en irritant gedrag van spelers (lees: tegenstanders). Vanmiddag was er niets van dat al te bespeuren: de vijf nullen kwamen redelijk geruisloos tot stand en op de omgangsvormen viel niets aan te merken; men putte zich uit in vriendelijkheden.

Ook de remises kwamen alle min of meer regelmatig tot stand. Marino had zijn huiswerk naar aanleiding van de partij van vorig jaar goed gedaan, Theo gaf geen krimp tegen Morris Merza en de partij tussen ondergetekende en René Renders was en bleef ook in evenwicht.

Kees had de keuze tussen een slecht eindspel nemen of ‘de dood of de gladiolen’. Het werd natuurlijk het laatste. Zijn aanval zag er griezelig uit, maar Koen Lambrechts bleef er heel kalm onder, pareerde alle dreigingen en incasseerde het volle punt.Lees verder…