Buikje

Twaalf jaar geleden vond mijn echtgenote dat ik een pak nodig had. Tegenstribbelen had geen zin. Dat ik al een pak had en twee combinaties, geen valide verweer. Als ik politieke aspiraties had, wel nu daar hoort een sjiek pak bij. Ik heb niets tegen kledingzaken zo lang het niet om mij zelf gaat. Ik heb het geduld om te participeren bij het zoeken naar kleding voor anderen, in casu vrouw en kinderen. Maar kleding voor mij zelf, neen. Ik spreek liever in het openbaar, dan dat ik een pashokje inga.

Ooit had ik een kennis bij wie deze schroom heel manifest aanwezig was. Dat ging zo ver dat hij absoluut geen kledingwinkel binnenging. Zijn echtgenote, voor hem was het een gelukkig feit dat zij er verstand van had, ging naar een kledingzaak. Daar legde zij het probleem uit en kreeg dan kleding mee waaruit hij thuis een keuze maakte. Het zal meegeholpen hebben dat zij de dochter van een detailhandelaar was, want ik denk niet dat iedereen zo maar kleding mee krijgt.

Ik weet mij er echter toch altijd weer overheen te zetten. Veendam heeft twee kledingzaken in het duurdere segment. Ik had er nog nooit een stap binnen gezet, maar nu moest het toch gebeuren.

Ik kende de filiaalchef van een van de zaken en vanzelfsprekend werd ik door hem geholpen. Daar sta je dan. Enigszins hulpeloos met twee vastberaden mensen bij je: je vrouw en de verkoper. Ik zal en moet het pak in. Het spreekt van zelf dat ik kort tevoren thuis nog schone sokken had moeten aandoen en dat ik alleszins toonbaar moest verschijnen. Tijdens het hele ritueel hoop je dat je vrouw alert is op de prijzen en niet dolenthousiast gaat reageren op een peperduur kostuum. Lees verder…