Dick van Geet (1932-2012)
Gert Ligterink, 11 mei 2012
Dick van Geet was een schaker die ik in clubwedstrijden liever ontweek. Hij was een innemend mens en zijn gedrag achter het bord was onberispelijk, maar ik voelde me ongemakkelijk als ik tegenover hem zat. Met zo veel zelfvertrouwen speelde hij zijn zelf bedachte openingsvarianten dat ik bang was meegesleurd te worden naar een terrein dat alleen aan hem bekend was.
De bekendste van die eigenzinnige openingsvarianten heeft de tand des tijds goed doorstaan, want ook in 2012 roept iedere Nederlandse schaker onmiddellijk Van Geet bij de zet 1. Pc3. Hij schreef een goed verkocht boekje over zijn lijfopening dat me indertijd verleidde tweemaal zelf met 1. Pc3 te beginnen. Tegen respectabele tegenstanders liep het beide keren goed af.
Toen vorige week het bericht kwam dat Van Geet op 80-jarige leeftijd was gestorven, sprak ik een jonge schaker die de naam van de overledene alleen kende van de zet 1. Pc3. Tot zijn verbazing had hij in een in memoriam gelezen dat Van Geet internationaal meester was: `Mensen die zulke openingen spelen worden meestal geen meester. Toch knap.’, voegde hij eraan toe.
Er is de afgelopen vijftig jaar kennelijk niet veel veranderd. Naar schakers die in het spel hun eigen weg kiezen wordt gekeken met een mengeling van verbazing, afkeuring en jaloezie. Zo was het ook in de periode 1964-1967, toen Van Geet triomfen vierde in drie Hoogovenstoernooien. Hij behaalde in Beverwijk zijn meestertitel en eenmaal, in 1967, was hij zelfs de sensatie van het toernooi. Maar daarover later meer.
Zie je wel; dan moet het Ligterink zijn geweest die in die match tegen Frankrijk meespeelde.
Gert, waar ben je?
Over schakers en eigen openingen gesproken; De Profeet van Muggensturm is een hoogst amusant stukje van de hand van Donner over de man die het Blackmar Diemer gambiet weer nieuw leven heeft ingeblazen.