Stampbase
Ik ben gaan schaken op doktersadvies. “Het is goed, meneer Van Eck, als u er af en toe eens op uit gaat. Van aldoor binnenzitten wordt niemand gelukkig, en u al helemaal niet. Sluit u zich toch eens aan bij een sportclub.” De dokter keek me meewarig en tegelijk streng aan. Meedenken wilde hij wel. Mij iets opdringen niet. Ik zou zelf de keus moeten maken. Leven of niet leven, daar ging het bij hem in essentie om. En hoe ik dat in zou gaan vullen, dat lag aan mij.
Hoe verdienstelijk ik vroeger ook bewogen heb op allerlei verschillende sportieve ondergronden, teveel gedoe is aan mij niet meer besteed. Een korte wandeling lukt nog wel, maar het idee dat ik voor mijn pret kilometers in draf moet afleggen stuit mij tegen de borst, sterker nog, het angstzweet breekt me bij de gedachte daaraan al uit. Nee, ik zou moeten kiezen voor een zittende activiteit en het liefst één waarbij ik vooral in alle stilte mijn medemens zou kunnen ontmoeten. Schaken! Dat was het. Ik deelde het de huisarts bij het volgende bezoek mee, en zijn tegenzet was een halvering van de medicatie. Voor wat hoort wat. “Succes ermee en verstandig dat u een besluit heeft genomen.” Ik meldde me aan.
Een prettige vereniging. Fijne mensen. De arts had gelijk. Sociaal contact doet goed en het maakt dat je je weer deelgenoot voelt van de samenleving. Dat schakers rouwdouwers en herriemakers zijn merkte ik pas later. Praten doen ze nauwelijks, maar stilte in de speelzaal is ver te zoeken. Hout op hout, hout op plastic, hout op ijzer. Nooit eerder had ik beseft dat pionnen, lopers, paarden en torens konden worden gebruikt om met enorme dreunen de speelklok in te drukken. Nooit eerder was ik gewaar geweest dat schakers heel hun energie en agressie in de strijd gooiden bij het neerzetten, zeg maar plempen, van een stuk op een zojuist veroverd vijandelijk veld. Van eerbied en respect is geen sprake. ’s Nachts in bed trilde mijn lichaam nog na. Dit ging zo niet.
Ik besloot het heft in eigen hand te nemen, het lawaai te keren en mijn eigen database op te zetten. De Stampbase. Inmiddels heb ik van de honderdeenentachtig leden van mijn club het stampen geïndexeerd. Van eenieder heb ik inzichtelijk wie welke druk uitoefent op de stukken, en vooral op mijn gehoor.
Sinds kort stop ik een zakje viltjes met lijmlaag in mijn binnenzak als ik van huis ga. De viltjes van diverse diktes, waarbij de dikte afhankelijk is van mijn opponent, plak ik onder de stukken voordat de partij begint. Ook voor het sla-vlak van de klok heb ik viltjes in diverse maten voorradig. Ook deze plak ik met zorg en aandacht stevig vast. Het moet een tikje kunnen verdragen, immers!
Het gaat inmiddels een stuk beter met me. Binnenkort heb ik weer een afspraak met de dokter, ik zal hem mijn Stampbase tonen. Spoedig hoop ik beter verklaard te worden.
(c) Ton van Eck / A Tempo Magazine
