Ze doen gewoon niks…

Gedesillusioneerd stonden we om kwart over vijf op de parkeerplaats klaar om terug naar huis te rijden, liever in Apeldoorn het verdriet en de frustratie verwerken dan op 185 kilometer afstand van het thuishonk. Misschien konden we daar wat troostende woorden vinden, maar helaas waren er geen medestanders die deze taak op zich wilden nemen. Hoe kon het zover komen dat we als koploper een zodanige tik op de neus kregen?

Vooraf hadden we er wel een goed bij omdat DJC Stein tot nu toe nog maar één matchpunt had weten te scoren. Deze wedstrijd was niet naast de deur en dus moesten we op tijd van huis. Sommige spelers moesten daarvoor de nodige offers brengen en vroeg uit bed om de broodnodige boodschappen te halen. Freddie bracht het offer om de avond nuchter te bedde te gaan omdat hij toch een halfuurtje eerder het ochtendgloren zou moeten aanschouwen. En dat moest de teamleider weer ontgelden… we nemen volgende keer het tijdschema van Freddie maar 😉

Na ongeveer een uur spelen kwamen de eerste ervaringen en opmerkingen van de spelers mij ter ore, ze doen niks, ze missen twee sterke spelers, en het wordt een lange terugreis. Lees verder…