Doetinchem gooit winst het raam uit

Hoe treurig het leven van een schaker kan zijn bewees Sander van Vucht maar weer eens, maar vlak ook de ellende niet uit, die toekijkende teamgenoten en niet te vergeten de teamleider (met recht de ‘teamlijder’) moeten doorstaan, wanneer de laatst overgebleven speler bij een 3½-3½ tussenstand in het verre eindspel eerst een redelijk simpele stukwinst mist en vervolgens ook nog een wel heel eenvoudige afwikkeling over het hoofd ziet, die minimaal remise zou hebben opgeleverd. De arme Sander zag echt niets meer en de stuurlui aan wal zagen natuurlijk alles, als ze tenminste de aanblik van de lijdende Sander konden verdragen. Eén van de teamgenoten werd het allemaal te veel en voegde mij toe dat als hij teamleider zou zijn geweest, hij zich van een brug had gestort. Was dit wellicht als aanmoediging aan mijn adres bedoeld? Feit is, dat SV Doetinchem door dit resultaat (en de verrassende winst van Almere op Staunton) in serieus degradatiegevaar verkeert en dan klinkt al snel de roep om een goede leider!

Het zou natuurlijk een beetje flauw zijn om alleen Sander het verlies in de schoenen te schuiven. Tenslotte ging er nog 3½ punt verloren.

Marius had duidelijk een off-day en stond na nog geen uur spelen een kwaliteit achter bij een hopeloze stelling. Het pleit voor zijn wedstrijdmentaliteit dat hij stug doorspeelde, maar helaas zonder het geringste perspectief op meer dan uitstel van de nul.

Ondergetekende nam om onduidelijke redenen (of het moet karakterzwakheid zijn) een uit nood geboren pionoffer van Paul ten Vergert niet aan en verklootte zijn houdbare stelling daarna vakkundig. Lees verder…