Gevecht om de tweede plaats
Echt een gevecht om de tweede plaats was het eigenlijk ook weer niet, aangezien Apeldoorn drie punten voorstond op de nummers 3 en 4 (Rotterdam en Utrecht). Apeldoorn heeft een topseizoen en stiekem hoopten we ook dat het team van En Passant ergens een foutje zou maken en we zij aan zij om de winst in de Meesterklasse zouden spelen. Maar dan moeten we in de eerste plaats natuurlijk wel zorgen dat we niet verliezen of sterker nog, gewoon winnen. Dat liep wel even wat anders.
Op papier zag het er gunstig uit voor ons. Utrecht moest het namelijk doen zonder kopman Robin Swinkels. Robin speelde net als Stefan Kuipers en Sjef Rijnaarts van Apeldoorn mee in de gesloten grootmeestergroep van het Batavia-toernooi in Amsterdam, dat de volgende dag zijn spannende climax zou krijgen omdat nog acht mensen op de eerste plek konden eindigen. Mijn gedachtegang was dan ook dat Robin had afgezegd om zich te kunnen concentreren op deze laatste ronde. Iemand van Utrecht hoorde ik echter zeggen dat hij door zijn vriendin was ‘geclaimd’. Tja, dat kan ook natuurlijk.
Als vervanger van Robin was de jonge Tycho Dijkhuis opgeroepen, die op bord 10 met wit mocht aantreden tegen onze Arthur van de Oudeweetering. Het werd een Italiaans met 4.Pg5 waarbij zwart niet koos voor het traditionele 4…d5 5.exd5 en Pa5, maar in plaats daarvan koos voor een, zo het leek, vooraf bestudeerde 5…Pd4!?. Dit kwam neer op een pionoffer in ruil voor goed ontwikkelde stukken. Grappig genoeg werd dit spelbeeld min of meer omgedraaid. Wit besloot dames te ruilen, een pion terug te geven en uiteindelijk zelf materiaal achter te staan door een kwaliteit te offeren tegen een pion en goed stukkenspel. Zwart vond de witte stukken wat te mooi en besloot daarop op de 18e zet remise aan te bieden, hoewel zwart objectief wellicht een tikje beter stond. Tycho nam het aan en besloot daarmee een prima invalbeurt.
