De Gek
“Toro, toro, taxi!”
Het gele gevaarte schoot langs het trottoir.
De flipper om zijn rechtervoet bemoeilijkte hem het instappen. De taxi trok op.
“Waarheen?”
“Zand. Haas. Haaaaaaas. Zandhaas.”
“Dat ken ik niet.”
“Raasdonders!”
En nog langzamer: “Zzzzzzaaaaandhaaaaasssss. Mag ik roken?”
Hij probeerde een sigaret uit het getatoeëerde pakje op zijn ontblote kuit te krabben.
Voordat hij zich kon automutileren gaf de chauffeur hem een saffie uit een rood met wit karton.
“Waarheen?”
Hij draaide zijn hoofd, keek de chauffeur met samengeknepen ogen aan, trok zijn neus op en snoof hard.
“London 1851.”
“London Street?”
“Nee! Zandhaas! Het jaar. 1851.”
“Ik kan niet terug in de tijd, meneer. Heeft u een andere bestemming?”
“Heeft u. Heeft u. Heeft u Simon & Garfunkel bij The Beatles geplaatst?”
Hij nam een hijs van de sigaret.
“Wat wilt u doen in London, 1851, eigenlijk?” vroeg de chauffeur, toch nieuwsgierig geworden.
“Schandhaas.”
“Wat zegt u?”
“Schandhaak!”
“Ik begrijp u niet, mijnheer.”
“Zandhaas, schandhaas, schandhaak, handschaak!”
“Wilt u schaken?” gokte de chauffeur.
“e4.”
De chauffeur wist dat er een groot toernooi in de stad was. Het stond in alle kranten. Hij reed zwijgend naar de speellocatie. Zijn passagier trok een paar biljetten uit zijn flipper, maakte er een propje van en schoot het met zijn vinger via de voorruit op de schoot van de chauffeur.
Het beklimmen van de trap van het gebouw ging moeizaam.
