Langzaam
Een paar weken geleden las ik een stukje in de krant over de populariteit van ‘langzame’ televisie in Noorwegen. Daarbij werd een pakkend voorbeeld gegeven. Een 24-uurs uitzending begon met het scheren van een schaap. De wol werd gevolgd naar de spinnerij, alwaar het spinnen te zien was.
Het product, bollen wol, werd tenslotte aangewend voor het breien van een trui en ook dat was pen voor pen te volgen op de televisie. Het is moeilijk voor te stellen dat mensen urenlang daar naar kijken en dat zal ook wel niet.
Er zijn vele huiskamers in Nederland alwaar de televisie de gehele dag aanstaat, voornamelijk voor het geluid. De bewoners slaan wel eens wat beelden gade, meestal tijdens het voorbij lopen. En als er dan een trui gebreid wordt op de televisie, kan ik mij heel goed voorstellen dat men af en toe nieuwsgierig is hoe ver de breister al gekomen is. En als men eenmaal er tijd aan gespendeerd heeft, wil men ook het eindproduct zien. En misschien gaat een deel van de kijkers wel mee zitten breien en heeft het een zeer ontspannende uitwerking.
Langzame televisie kennen we eigenlijk al lang in Nederland. ‘Big Brother’ is een Nederlandse vinding. Urenlang voyeur-televisie. Kijken naar mensen aan wie de beschaving vrijwel voorbij is gegaan, in hun onderling gekrakeel. Er gebeurt in feite niets. Zo ook, zogenaamde wedstrijden op onbewoonde eilanden. Daarmede vergeleken is het breien van een trui toch heel wat spannender.
Onze kinderen verbaasde zich vroeger over het feit dat mijn echtgenote en ik heel graag naar Engelse series keken waarin niets gebeurde. Althans zo beleefden zij het. Volkomen beïnvloed door de Amerikaanse series die bol staan van (in onze ogen overbodige) acties ontging het hen destijds dat er ook heel wat kan gebeuren zonder dat het gevisualiseerd wordt.
