Bilbao Festival 2014 (1)

De man van de dag, Manuel Bosboom (En Passant)

De strijd om de Europacup is weer begonnen, tijd dus om verslag te doen. Niet met gelikte titels zoals in voorgaand jaar, maar gewoon genummerd, net zoals de Chicagoplaten. Vanaf het moment dat we gekwalificeerd waren, keken we er al weer naar uit. Laten we het deze keer eens met de auto doen!

Het is een leuk ritje, van Bunschoten, via Nijkerk, de Zaanse Schans en Amsterdam, langs Parijs richting Spanje. Bij zonsopkomst zouden we in het zuiden van Frankrijk zijn en wie wil daar nu niet eens zijn ogen de kost geven. We hadden een auto vol, Manuel, Friso, Richard en ik. Een auto met tomtom. ‘Hoe hebben jullie deze reis eigenlijk voorbereid?’ vroeg Friso. ‘Nou ja, niet’, zei ik. Donderdag nog gewoon de hele dag geworken en de tomtom doet, zoals altijd de rest. Dat ging lang goed. Rond middernacht kwam Parijs in zicht en tevens de derde stop. Er was helemaal niets aan de hand. Nog iets meer dan 10 uur rijden, iets meer dan 1000 kilometer, geen vuiltje aan de lucht. Bij Parijs ging het mis. De snelweg richting Bordeaux was afgesloten. En toen ging het nog misser. De tomtom gaf ineens weer een dikke 16 uur aan. Slechts een paarhonderd kilometer extra! Er begon een barre tocht eerst dwars door Parijs en opeens bevonden we ons op de snelweg de verkeerde kant op, Nantes of zoiets. Maar de afstanden en te rijden tijd minderden, dus het zou wel goed zijn. Dorpje na dorpje, flitspaal na flitspaal, provinciale weg na provinciale weg, leuk hoor! Ongeveer anderhalf uur per 100 kilometer nodig. ’s Ochtends een stevig ontbijtje en op voorspraak van Friso toch die tomtom eens bestuderen, nuja, tomtom, het is een Toyota navigatiesysteem. ‘Mijd tolwegen’. Ahum. Dat scherm zag ik voor het eerst in die vier jaar tijd, maar blijkbaar staat dat standaard aangevinkt. Uitgevinkt dus en kijk aan, drie uur winst! Wel scheel betaald aan de tol vervolgens, natuurlijk, maar dat mocht de pret niet drukken. Nabij Bilbao vonden we dat we, tegen vijven in de middag, wel een biertje verdiend hadden!

Atletic de Bilbao speelt thuis op woensdag, maar navraag leerde dat er op de witte markt weinig kans was om een kaartje te bemachtigen tegen Shaktar. Voor de rest heel geen onaardige stad, gelegen langs de bergen, aangename temperatuur, laat ze maar komen. Peng kwam laat in de middag per luchtpost, Dick, vrouw Arina en dochter Julia waren er toen al even. Julia doet fotografie en dan kan je tussen de schakers je lol op! Wij konden ook ons lol op. De eerste ronde! Malakhite is uit de koker gerold. Een ploegje met Karjakin, Grischuk, Leko, Shirov, Malakhov, Motylev en Lysyj. In Karjakin hadden ze duidelijk geen vertrouwen, de andere zes moesten het doen. Een leuke indeling natuurlijk. Ik zag uit naar de ontmoeting met Shirov al was ik een beetje bevreesd dat hij er binnen 20 zetten doorheen zou rennen.

3 Malakhite (3) 5 – 1 En Passant (29)

3.1	2789	Grischuk, Alexander 1-0 Nijboer, Friso 2528,



3.2	2734	Leko, Peter 0-1 Bosboom, Manuel 2424



3.3	2701	Shirov, Alexei	1-0 Vedder, Henk	2382



3.4	2696	Malakhov, Vladimir 1-0 Peng, Zhaoqin	2392



3.5	2686	Motylev, Alexander 1-0 Vedder, Richard	2286



3.6	2684	Lysyj, Igor 1-0 De Graaf, Dick	2205

Richard was als eerste klaar. Tegen zijn verwachting in kreeg hij de Spaanse ruilvariant voor de kiezen en ergens raakte hij een pion kwijt. Er resteerde een eindspel met ver verwijderde vrijpion en uiteindelijk een toreneindspel met toren achter die ver verwijderde vrijpion. De eerste blikken waren zozo. Dick kon er met een Evans gambiet lustig op los aanvallen. Tegenstander kan niet rocheren, alle stukken ontwikkeld, pionnetje minder, maar wie maalt daar om? Er waren in ieder geval kansjes en het heeft al wat als zo’n Rus zoveel tijd nodig heeft. Friso had het erg moeilijk, maar dat was te verwachten. En zijn openingsstudie dateert vaak al van enige jaren geleden, zo was hij na afloop telkens aan het graven. Het ging al vroeg mis en het kwam eigenlijk nooit meer goed, ook niet na een pionoffer. De stelling van Peng bood voor een leek als ik ook wel wat mogelijkheden. Maar nadere analyse toonde aan dat haar stukken gewoonweg awkward stonden. En een tegenstoot kwam maar niet van de grond. De manoeuvre met Lg5 blijkt al niet de handigste. Zelf besefte ik dat ik niet geweldig stond, maar heel ontevreden was ik ook weer niet. Slechte loper, ok, maar de witte pionnen waren wat opgeschoven en een tikkeltje verzwakt en mijn stukken deden leuk mee. Toch al heel wat, vond ik zelf. Maar de aandacht ging weer eens naar Manuel. Leko had een paar net even wat mindere zetten gedaan en bovendien keuzes gemaakt waarmee hij dacht wat makkelijker op winst te kunnen spelen, zoals een … bxc5! Al met al tekende een nederlaag voor de onzen zich af en was het afwachten of er nog verrassingen zouden komen.

Dat viel aanvankelijk een beetje tegen. Dick moest capituleren waardoor de stand inmiddels 3-0 was geworden. Maar een enthousiast rondlopende Ljubo en bedenkelijke gezichten van Svidler, Sjirov en vele andere omstanders gaven het vermoeden dat er iets heel aardigs stond te gebeuren. Maan had niet heel erg veel tijd meer, maar dat hij ook al niet meer nodig omdat hij was begonnen met een alleraardigste slotfase. Want ook al ben je geen Ljubo of Svidler, dan nog kun je aan je klompen aanvoelen dat er iets moois stond te gebeuren. De stelling van Leko, al zijn stukken stonden niet optimaal. Het begon eigenlijk al een beetje met Tc8, later Pa6. Maan gooide Pg5 eruit en toen was wel duidelijk dat hij zeer waarschijnlijk voor een stunt ging zorgen. Alles klopte! Schaak, mat dreigen en met het subtiele Pc4 bleek dat er altijd wel een stuk zou blijven hangen van de arme Leko die na 26 zetjes zijn koning omlegde. Met een interview natuurlijk (op YouTube) met de held van de dag zelf!

(Zie ook de analyses van Herman Grooten en van Dimitri Reinderman).

Peng raakte inmiddels pion na pion kwijt, een batterijtje op zwarte velden vastgelegde pionnen dat door het Russische loperpaar zonder genade opgetsjompt werd. Zelf was ik na het uitvoeren van mijn veertigste zet gematigd optimistisch een kopje koffie gaan halen. Natuurlijk snapte ik ook wel dat ik moeilijk stond, maar zoals Spraggett zegt: Na dameruil kan wit misschien wel helemaal niet meer winnen en na Dd6, ok, dan proberen we Tae8 of zo. Teruglopend richting mijn bord zag ik in de verte mijn tegenstander een zet uitvoeren en een wat verwonderd gezicht van Friso Nijboer. Ik besefte dat er iets goed fout moest wezen, liep naar mijn bord en ja hoor: Txg7+. Dat dit correct was, heb ik geen moment betwijfeld. Shirov was er niet ontevreden over.

De paal van Maan was wereldnieuws, maar ondanks dat levert zo’n nederlaag toch een bedrukte sfeer op. Gek eigenlijk. Wel plezier gehad natuurlijk, bij het naspelen van de partij van Manuel op magnetisch schaakbordje. Alle partijen passeerden de revue bij de Italiaan. We, minus Maan, waren een beetje tekort gekomen, beseften we.

18 En Passant (29) 5.5 0.5 White Knights (50)

18.1 2528 Nijboer, Friso 1 0 Young, Alan 2040



18.2 2424 Bosboom, Manuel 1 0 Garcia, Jason 2056



18.3 2382 Vedder, Henk 1 0 Hewitt, William 2040



18.4 2392 Peng, Zhaoqin 1 0 May, Adam J 1861



18.5 2286 Vedder, Richard 1 0 Buttell, David 1798



18.6 2205 De Graaf, Dick ½ ½ Daniel, Christopher 0

De tweede wedstrijd vonden we White Knights uit Wales tegenover ons. Wat daarvan te denken. Nummer 50 op de plaatsingslijst. Mijn tegenstander bijvoorbeeld, de nummer 38 van actieve schakers van Wales met 2040. Uit ervaring weten we dat we een beetje op moeten passen. Veel schakers schaken best goed, maar spelen alleen maar interne bijvoorbeeld. Of op straat. Tegen de ratinglozen uit Albanië is het me ook nooit makkelijk afgegaan. Lime Mihasi is hier weer, vijf jaar geleden bijzonder moeizaam van gewonnen in Orhid. Toen nog zonder rating, inmiddels is hij de 2000 gepasseerd en gisteren pakte hij een stevige 22 plusser. Onze tegenstanders hadden maar weinig partijen in de database. Die van mij eentje met zwart uit 2003. Dus, wandelen en schaken maar! Door een hoofdstoring heb ik maar weinig meegekregen van de andere partijen. Ook was ik door diezelfde storing niet bij de napraat in het steekhuis aanwezig. Het kwam erop neer dat Richard na een uurtje de 1-0 aantekende, alweer het eerste klaar. Zijn tegenstander werd door teamgenoten de huid vol gescholden dat hij de draak had gespeeld, alleen maar om te verdedigen. Aanvankelijk dacht ik dat ik snel zou volgen, maar dat was een beetje onnozel. Als ik al snel zou volgen, dan was dat omdat ik zou opgeven met twee pionnen minder, zo bleek even later. Maar ik probeerde het nog even. Uren heb ik gegruweld. Gelukkig zag ik in de ooghoeken Friso, Manuel en Peng toch nog tamelijk vlotjes winnen, zodat ik het eerste remiseaanbod van mijn tegenstander, ondanks nog steeds matige, maar zeer gecompliceerde stelling, kon weigeren. Het was 4-0 en Dick had, naar ik heb begrepen, ook ernstige problemen overleefd. Wat daar restte was een potremise eindspel met lopers van ongelijke kleur, wat nog een zetje of acht doorgespeeld moest worden van de organisatie. Pas na zet 40 mag je remise overeenkomen. Dat gebeurde dan ook!

Sommige zaken gaan er in de loop van de jaren niet op vooruit. Op de eerste dag waren we al verbaasd over de sticker. De sticker hield in dat je je in het spelersgebied mocht begeven. Dat is dan naast je badge die je daardoor niet om hoefde te hebben tijdens de partij. Na afloop moet je dan de sticker inleveren en kan je niet meer de partijen van je teamgenoten bekijken. Tenzij dat heel lang duurt dan, gisteren kwam de bijna voltallige selectie van Wales tot het bittere einde kijken hoe hun teamgenoot het er vanaf bracht. Voor aanvang van de partij werd het wat serieuzer. Die sticker, ok, beetje raar, maar verder geen ramp natuurlijk. Maar nu mocht er ook geen koffie of water meer op de speeltafels staan. Blijkbaar belemmert dat het zicht voor de arbiter. Op de grond zetten dan maar. Hopelijk kijkt de smaakpolitie niet mee!

Vanuit totaal verloren stelling had ik plots een kwaliteit teruggekregen en aangezien er weer van alles mogelijk was, was het niet aannemen van het remiseaanbod niet zo raar, ook al stond ik nog steeds niet je dat. Ook kreeg ik wat dreigingen in de stelling gevlochten, maar ik wist me maar slecht raad met de wat offensieve benadering van mijn opponent. Tja, hij gaat bijna mat staan, maar als ik dat dan net niet kan vinden, of het zit er gewoon niet in. Tijdverlies was het enige dat het mij opleverde. Toch opende de stelling zich gestaag, maar Hewitt trapte niet in mijn goedkope trucs. Twee torens en een paard tegen een toren, twee paarden en drie pionnen, waarvan eentje ver opgerukt, maar kwetsbaar. Met torenruil kon ik die buitmaken. Toren en paard tegen twee paarden en verbrokkelde pionnen. Ik nam me voor om met de toren op afstand te spelen en te kijken of ik de verbrokkelde pionnen buit kon maken. Het leek me niet kansloos, al kon ik ook maar zo nog minder staan. Maar de pionnen met paarden hielden de tent goed bij elkaar en alleen doordat mijn tegenstander opzichtig in de ‘achteruitmood’ ging, weigerde ik ook zijn tweede remiseaanbod. Ik had al een paar keer een stelling voorbij zien komen, waarbij ik geen idee had hoe verder te komen, maar juist op zo’n moment kwamen er eindelijk rare keuzes. Inmiddels waren we nog de laatst overgebleven partij en kwamen mensen soms zelfs gewoon binnen geschreeuwd. Mijn koning ging op e4 staan en met enige opluchting offerde mijn tegenstander een pion. Door een schaakje zou hij immers mijn paard winnen, als ik die nam, maar hij had niet gezien dat ik daarna door een nare penning zijn paard weer won. Een toren tegen paard en pion. Remise inderdaad, maar verliezen ging nu niet meer en ik had een stelling gevonden waardoor ook de laatste pion in de problemen kon komen. Ook de laatste boer ging buit, wat restte was, jawel, een remisestelling. Met het paard bij de koning is het bijna niet te winnen, maar je hoort zoiets nog wel even te proberen, ook al heb je er al vijf en een half uur op zitten. In de goeie ouwe tijd hadden we geregeld potjes van zeven uur, zelfs in de slotronde, als iedereen op je wachtte. Hewitt had een wat onzekere houding en toen hij op de 127e zet Pf5+ deed, dacht ik hem aanvankelijk in de problemen te hebben gebracht. De koning op f1, mijn toren op b2. Ph4 lijkt echter gewoon weer de remisestelling te bereiken en ik vermoed dat ik er dan ook langzaamaan wel de brui aan gegeven zou hebben. Er lonkte echter een schaakje, in plaats van Ph4. Pg3+! Kf3! Arme William!

Ik kon in ieder geval zonder eten naar bed. Nu wacht HMC uit Nederland! Manuel is nog op schema. Hopelijk wordt het weer een mooie pot!!

(Foto’s: Zhaoqin Peng)