We verdienden zoveel meer
Het was weer eens zo’n week waarin je nergens anders mee bezig bent dan invallers zoeken. Het verhaal is overbekend en het blijft frustrerend. Stefan heeft mensen nodig omdat het eerste team koste wat het kost weer terug moet naar het hoogste niveau, en die haalt hij dan bij het tweede team weg. En wij moeten alle zeilen bijzetten om niet na een seizoen weer te degraderen. Leuk allemaal, maar met als gevolg dat ik in de grabbelton van het derde team duik om daar de broodnodige speelkracht uit te vissen. En daar wordt Anton dan weer niet blij van want die heeft al te maken met de nodige afzeggingen. Plus het feit dat het derde team totaal niet op stoom komt, en degradatie bijna zeker niet meer kan ontlopen. Stefan is vlot bevoorraad, en daarna krijg ik de toezegging van Cees Beekhuis en Reint van der Knijff dat zij met de nodige afkoopsommen meespelen in het tweede team. De bonnetjes zijn niet uitgeschreven dus die kunnen ook niet zoekraken.
En als Anton alle leden, ex-leden, familieleden, ooms, tantes en jeugdleden langs is geweest, heeft hij ook een compleet team bij elkaar. En zo kunnen alle teams naar de respectievelijke tegenstanders… dacht je. Een paar dagen voor de wedstrijd krijg ik nog weer een afzegging, gevolgd door een aantal krachttermen, hier niet nader te benoemen. En dus kan ik weer aan de gang, maar ik heb er geen zin meer in, ik ga zelf maar op dat lege bord zitten, we zien wel wat het wordt. Want we verwachten er op voorhand al weinig van als je op visite mag bij de koploper, en wij met een onthoofd team acte de présence gaan geven. Het devies is, laten we deze wedstrijd maar vergeten en ons richten op de laatste drie ronden. Een nobel streven, want we zijn al eens eerder met die instelling naar Wijk aan Zee afgereisd, en die dag staat velen van ons nog altijd positief op het netvlies. Wie had ooit kunnen verwachten dat we dat kunstje bijna weer flikten!
