Landau Axel – Dubbelschaak '97: Het loopt vaak anders…
Het is al weer enkele jaren geleden, die malle bekerwedstrijd in Terneuzen tijdens de donkere oktoberdagen van 2010, dat we naar het verre verre Zeeland moesten afzakken. Kijk het verslag van toen er nog maar eens op na, met Huub in de hoofdrol, natuurlijk!
In de auto van Job op de heenreis moest ik moeite doen om een paar hevige deja vu’s te onderdrukken. De weg er naar toe is niets veranderd! Mistroostig en saai zijn de eerste woorden die in mij opkomen en altijd weer die eeuwige suikerbieten links en rechts aan de rand van de akkers. Levensgevaarlijk glad spul trouwens.
Oké, in de auto van Job dus, samen met onze onvolprezen teamleider, webmaster, logger, techneut, organisator, toffe gast, Martien. Ik wil jullie allen niet vermoeien met hoe deze keer vooraf het vervoer werd ingedeeld, maar dat je er een kraker van een Logigram van kunt maken staat vast. Als extra moeilijkheidsgraad komt daar nog bij de dramatische en hachelijke perikelen van Brent op vrijdagmiddag. Tjeetje Brent, niet meer doen a.u.b., we zijn nogal geschrokken; bovendien kan zoiets het hele reisplan ontregelen! Maar gelukkig heb je een fijn engeltje op je schouder. De pest is wel dat ze, door dit overwerk, op zaterdagmiddag niet thuis gaf; wellicht had je haar toen ook kunnen gebruiken.
Gezien, laten we zeggen, het frivole rijgedrag van Job (op de terugreis, met de knie sturend, emailtjes typen, op niet eens een iPhone maar op zo’n vaag Koreaantje, in het donker, aaargh) was ik extra blij met de ‘energiebollen’ die Martien meegenomen had; een left-over van zijn verjaardag 3 weken geleden… nee, de bollen waren gelukkig van gisteren. De meeste mensen kennen deze bollen als de enige echte Bossche Bollen van Jan de Groot tegenover de Draak; een hele mond vol (ja dat doen ze!).
Eenmaal aangekomen, veel te vroeg, bij de speelzaal in het Zeeuwse (waarom is dit toch dramatisch vaak een treurig basisschooltje?) waren we direct getuige van een echtelijk ruzie. Geschreeuw en glasgerinkel rolde door de straat. Maar zo snel als het kwam ebde het ook weer weg, want eenmaal uitgestapt was het weer Zeeuws rustig en dat is RUSTIG!
Ook Camiel was er al lang, vanaf 12u al zelfs, rekening houdend met het structurele verkeersinfarct rondom Antwerpen; tja deze keer dus niet. Ook al weer zo deprimerend, je verwacht iets en het is er dan niet, bah.
Uitstekend: iedereen was ruim op tijd, behalve de tegenstander van Michel. We namen plaats in het leslokaal, zo te zien aan de vele trommels, verstopt onder de lessenaren, het muzieklokaal. Nou dat belooft veel goeds; ik had er wel zin in, in een wedstrijd waar muziek in zit. Hoe anders kan het vaak lopen…..
Voor het volledige verslag met foto’s en partij analyses, klik hier.
