Pistol Annies
Tegen mijn gewoonte in had ik mij, in mijn rol als wedstrijdleider/teamleider, niet voorbereid.
Dus geen stand bekeken en niet gekeken welke tegenstander het zou worden. Informatie die ik nodig heb om in mijn welkomstwoord te kunnen refereren aan het belang van de wedstrijd en zo mogelijk de uitslag van de vorige ontmoetingen mee te nemen om de uitdaging nog wat te illustreren. Het zou dus op improviseren aan moeten komen.
Om kwart voor acht zaten onze zes spelers achter de borden en gewoontegetrouw -ik ben een begripvolle wedstrijdleider- ga ik eerst polshoogte nemen bij de ingang van het wijkgebouw voordat de klokken in werking worden gesteld. Wij zitten achterin het gebouw en zonder vragen is de zaal niet te vinden. Coulance siert toch altijd al, maar bij ons zeker.
In de hal tref ik enkele jonge vrouwen, waarvan ik er eentje herken. Ik begrijp direct dat het damesteam van SISSA bij ons op bezoek komt en dat er gewacht wordt totdat de twee chauffeuses hun voitures op een goede plaats hadden achtergelaten. Vlak bij de ingang parkeren is al een jaar of wat uitgesloten. Sedert de biljart-tafels zijn overgekomen van een gestaakte horeca-onderneming en de bridgeclub ook naar dit wijkgebouw is verhuisd, lukt dat niet meer. Zowel de biljarters als de bridgers spelen ook op dinsdagavond en beginnen eerder. En dat zijn er nog een heleboel ook. Met een beetje pech kom je op dinsdagavond uit op het parkeerterrein van het naburige complex. Vrij snel na de ontmoeting kon ik het dartele zevental, gemiddelde leeftijd onder de 30, meenemen naar de speelzaal. Grote vreugde natuurlijk bij ons bijna als bejaard te betitelen team (gemiddelde leeftijd boven de 65). Van de twee sterkste speelsters was er eentje afwezig en de andere vertelde doodleuk dat het haar beurt was om niet mee te doen. Een verrukkelijke insteek vind ik. ‘We zijn gewoon een avondje uit’, zo kwam het op mij over.Lees verder…
