Een monsterscore
(door omstandigheden is dit verslag pas vrij laat geschreven)
De transfermarkt was nog maar net gesloten, of het nieuwe seizoen voor De Stukkenjagers stond al weer voor de deur. Het eerste team moest met lede ogen aanzien dat ons jeugdige talent Joris Gerlagh zijn opwachting gaat maken in het eerste team van Cambridge. Het bod was zo hoog dat daar zelfs een bemiddelde club als De Stukkenjagers niet tegenop kan. Uiteraard wensen wij Joris veel succes in zijn verdere (academische) carrière.
Joris Gerlagh (Foto Frans Peeters)
Gelukkig wist onze technische directeur wat snel handelen is. Net voor het sluiten van de markt slaagde onze TD, César Becx, erin om FM Lars Vereggen los te weken van zijn vorige werkgever. Dat zullen ze in de Domstad niet leuk vinden… Het is duidelijk dat César wat slagvaardiger is dan zijn collega’s uit de diverse grote steden in Nederland. César gaf nog wel een persconferentie waarin hij liet weten dat volgens hem de nieuweling uitstekend past in het profiel dat door de vereniging was opgesteld. De Stukkenjagers heeft de nodige criteria voordat iemand pas door de medische keuring doorkomt. Er wordt niet over één nacht ijs gegaan, hoewel het aantrekken van jonge talentvolle speler ook weer niet heel lang hoeft te duren. Bijvoorbeeld het gedraal van Overmars e.c. wordt hiermee afgestraft: de concurrentie vist nu achter het net.
Lars Vereggen (Foto Frans Peeters)
Na bij diverse verenigingen actief geweest te zijn, gaat Lars nu zijn opwachting maken in de voorhoede van De Stukkenjagers. Daartoe heeft hij in de zomermaanden zijn marktwaarde nog even weten op te schroeven door zijn rating flink op te krikken.
Ondertussen werd er achter de schermen ook nog uitgebreid onderhandeld met onze satellietclub in het Belgische Schoten. Daar bevindt zich een kweekvijver van jeugdig talent.
De eerste die doorbrak naar de hoofdmacht, Stefan Beukema, is inmiddels IM geworden en behoort al lange tijd tot een van de pijlers van ons eerste team. Inmiddels is zijn jongere broer Jasper ook zover dat hij zijn eerste minuten in de basis mag opdraven.
Speler/coach en vader van deze talentvolle zonen, Henk Jan Beukema, werd ook op het laatste moment opgetrommeld om de verdediging van ons team te komen versterken in de achterhoede. Dat was voor hem meteen een pikant gebeuren aangezien hij mocht aantreden tegen zijn oude vereniging (Zukertort/Amstelveen), waar hij nog in de leiding van de vereniging, de nodige taken mocht vervullen. Hij kent deze club als geen ander en hij wist ons tijdens de partij de nodige nuttige adviezen te geven. Raadgevingen als: “neem een kop koffie op zijn tijd”, “bestel een broodje voor de partij” of “ga aan je bord zetten als je aan zet bent”, hebben we al tijden niet meer gehoord.
Rest ons nog te melden dat ons oud-teamlid Tijmen Kampman ook weer op het oude nest is neergestreken. Daar heeft onze TD indertijd een onvergeeflijke fout gemaakt door hem ‘te vroeg te brengen’. De toen nog jonge Tijmen moest zomaar opdraven in het Tilburgse sterrenteam en ondanks zijn onmiskenbare talent voor het spel, kon hij de druk toen niet aan. Hoewel nooit iemand tegen hem gezegd heeft dat hij “de nul moest houden”, hield hij zich toch aan deze volkswijsheid. Het werd op een gegeven moment zo’n obsessie dat we Tijmen even aan de concurrentie in Arnhem hebben gehuurd. Daar deed hij de nodige ervaring op en kwam hij eindelijk tot scoren. Zelfs dusdanig dat hij nu – na twee jaar, maar nu gepokt en gemazeld, terugkeert in de hoofdmacht.
Ondertussen kwam de traditionele voorbereiding van het eerste team nog bijna in gevaar omdat er enkele mensen op eigen gelegenheid naar Amstelveen (waar wij zouden aantreden tegen Zukertort/Amstelveen 2) waren gereisd en wat vertraging hadden opgelopen. De spelersbus (lees: de trein en metro) was ruim daarvoor al vanuit Tilburg vertrokken en mooi op tijd gearriveerd voor de gebruikelijke warming-up. Die bestaat bijna altijd uit het nuttigen van een wat verlaat ontbijt. Dat vond nu plaats in de kantine van het ‘European Go Center’. Desondanks waren alle spelers mooi op tijd aanwezig zodat wij op tijd klaargestoomd werden voor de wedstrijd.
Zoals vaak aan het begin van het seizoen is er het verschijnsel van de ‘honger naar de bal’ dat we hier even mogen vertalen naar ‘honger naar het schaakbord’. In het geval van Mark Haast bleef het toch een beetje bij de eerste uitdrukking, want hij wilde toch graag op tijd terug zijn op het thuishonk Dongen, waar hem een bal en een waterpolowedstrijd wachtte. Dat heb je met deze multi-talenten, die staan hun mannetje op diverse terreinen. De remise die op gelijkmatige wijze tot stand kwam, gaf hem de gelegenheid het pand zo snel mogelijk te verlaten zodat hij nog op tijd bij zijn polo-ploegmaten in Dongen zou arriveren.
Ondertussen waren de meeste spelers uitstekend bezig de opdrachten van de coach uit te voeren. Wij hebben gelukkig niet zo’n druk sticulerende coach langs de zijlijn (zoals bijvoorbeeld bij Atletico Madrid) die met de nodige gebaren zijn opdrachten het veld in slingert. Nee, onze captain zit rustig aan haar bordje en maakt af en toe een rondje om zwijgend, maar met een goedkeurende blik zich weer in haar problemen te verdiepen.
Teamleider Anne Haast (Foto Frans Peeters)
Anne had zichzelf namelijk als taak gesteld om het belangrijkste gevaar bij de tegenstander, IM Matthew Tan, te neutraliseren. Als deze geweldenaar – IM met stevige Elorating – niet tot scoren zou komen, zou de tegenstander een tandeloze draak worden. En zo geschiedde. De witspeelster had haar tegenstander opgezadeld met een geïsoleerde pion op d5 en nadat zij snel de dames had geruild, was al spoedig duidelijk dat zwart een zware taak had om dit structurele nadeel binnen de perken te houden. Net toen de rest van het team zich afvroeg hoe zij dit voordeel verder zou gaan uitbouwen, kreeg zij een remise-aanbod. Als volleerd professional kweet zij zich toen van haar taak. Zij maakte – in haar eigen tijd – een rondje langs de borden en constateerde dat vrijwel iedereen er prima voorstond. Ze accepteerde toen het halve ei, zodat zij zich daarna volledig aan haar taak – het teamleiderschap – kon gaan wijden.
Het was op dat moment al heel waarschijnlijk dat wij de twee matchpunten over de streep gingen trekken; het was alleen nog de vraag met hoeveel verschil wij de tegenstander zouden inpakken.
Het duurde niet lang eer De Stukkenjagers op voorsprong kwam. Het was ons jonge talent Jasper Beukema, dat het eerste (doel)punt op de schoen had. Hij ontfutselde tegenstander Saurabh Adavatkar wat materiaal en tikte toen het punt binnen.
Het was omstreeks dezelfde tijd dat de man van de comeback, Tijmen Kampman, er in zijn eerste wedstrijd in elk geval voor wilde zorgen dat er geen nul achter zijn naam kwam te staan. Hij speelde remise tegen Bram ter Schegget.
Dat was voorlopig het laatste cadeautje dat Stukkenjagers de tegenstander gunde. Het tempo ging omhoog, de tegenstanders werden de duimschroeven aangedraaid en het duurde niet lang eer die bezweek aan de aanhoudende druk. Het leek zelfs even op een schiettent toen Stefan Beukema, Bianca de Jong-Muhren, Mart Nabuurs en ondergetekende allemaal tot scoren kwamen.
Culinair directeur Bianca de Jong-Muhren (Foto Frans Peeters)
Ook onze nieuwste aanwinst, Lars Vereggen, liet er bij zijn directe tegenstander, Tobi Kooiman, weinig twijfel over bestaan dat hij de betere speler was. De ene passeerbeweging na de andere werd Kooiman – die zich lang goed verdedigde – toch fataal. Toen hij op het verkeerde been was gezet, maakte Lars in de doelmond het mooi af.
Eigenlijk was alleen onze invaller, Henk Jan, nog aan het ploeteren. Want zo kun je het wel een beetje noemen, nu hij – ook gehinderd door fysieke klachten (ja, topsport is zwaar!) – zichzelf bijna de das had omgedaan. Lange tijd ging het allemaal wel in een traditioneel Wolgagambiet. Maar toen hij ineens nog een kwaliteit en een pion erbij moest geven, dacht hij serieus na over opgeven. Toch fluisterde ergens nog een stemmetje in hem dat door opgeven nog nooit een partij is gewonnen. En daar hield hij zich maar aan vast. En zo waar… De tegenstander zag het ook allemaal niet zo scherp meer in het laatste uur en liet het ene steekje na het andere vallen. Toen Henk Jan uiteindelijk ook nog een vol punt binnenhengelde, kon zelfs onze eigen, altijd optimistisch gestemde teamleidster, het niet geloven. Het was maar liefst 8½ – 1½ tegen Zukertort/Amstelveen 2. En daarmee werden we meteen – op doelsaldo – de trotse koploper in de eerste klasse B.
Uiteraard staat er altijd na de wedstrijd een gemeenschappelijk diner op het programma. Was dat voorheen wat amateuristisch geregeld, voor dit seizoen doen we dat heel anders!
We hebben namelijk een speciaal culinair directeur aangesteld in de persoon van Bianca de Jong-Muhren. Die had haar voorbereiding heel serieus genomen. Via 4 Albert Heijn kortingsbonnen, die zorgvuldig waren gespaard, had zij binnen een steenworp afstand een prima restaurant weten te boeken waar we de nodige drie-gangen-maaltijden konden gebruiken. Dat zelfs een tweetal van de concurrerende vereniging meeging hier naartoe zegt al genoeg! Als onbetaalde schaakvereniging dien je op alle posten een capabele medewerk(st)er te hebben, zoveel is nu wel duidelijk geworden na deze eerste wedstrijd. Met de juiste mannetjes en vrouwtjes op de juiste posities treedt Stukkenjagers dit seizoen tot de tanden gewapend het strijdperk in!
De persoonlijke uitslagen:
Analyse partij Grooten-Schilstra:
