Belevenissen van een arbiter: dag der verstrooiing
Het Tata Steel Chess Tournament begint weer dichterbij te komen. De inschrijving voor de amateurtoernooien is vanaf begin november weer geopend. We zullen vast weer heel wat moois gaan zien en beleven, daar in Wijk aan Zee en bij de twee buitenlocaties. Maar voor het zover is gaan we nog even terug naar de editie van 2016. Schakers en verstrooid gedrag zijn volgens het grote publiek onlosmakelijk met elkaar verbonden. Wij schakers weten wel beter: het komt bij iedereen voor, je hoeft daar echt geen schaker voor te zijn. Toch is vrijdag de 29e januari, bij ronde zeven van de tienkampen, de verstrooiing bij de spelers wel bovengemiddeld.
Ik heb die dag dienst op het balkon. Daar schaken 50 spelers met een mooi uitzicht op de grote speelzaal in de Moriaan. Het begint al voordat er een schaakstuk is aangeraakt. En nog wel bij een zeer jeugdig talentje. De boodschap die hij voor mij heeft is helder: “Gisteren was mijn naambordje verdwenen en er is beloofd dat er vandaag een nieuwe zou zijn!” Het toeval wil dat ik twee dagen geleden ook op het balkon zat en bij het begin van die ronde stond zijn naambordje netjes naast zijn bord. Maar na afloop, bij het klaarzetten voor de volgende dag, was zijn bordje verdwenen! Ook na een grondige speurtocht rond zijn tafel kwam het niet boven water. Ik heb wel een vermoeden wat er met dat naambordje gebeurd kan zijn, en we komen er nu gauw achter of dat klopt. “Zou het kunnen zijn dat je het twee dagen geleden na afloop van je partij in je tas hebt gestopt?” Hij kan het zich niet voorstellen maar gaat natuurlijk toch even kijken. Even later komt hij verbaasd en triomfantelijk melden dat het inderdaad in zijn tas zat!
Nog wat verdere wapenfeiten uit die ronde: De uitslagenkaart van de eerste partij die klaar is wordt beneden bij de balie van de wedstrijdleiding ingeleverd in plaats van bij mij. Een speler komt een andere pen halen, die van hem weigert dienst. Als ik echter wat kras op een papiertje schrijft hij weer als nooit tevoren. Een toeschouwer komt melden dat een speler de klok heeft ingedrukt van de partij naast hem en geen van de vier spelers heeft het door! En als laatste zijn er in een groep bij twee uitslagenkaartjes de namen bij de verkeerde kleur ingevuld. Het is me het dagje wel. Toch is het allemaal nog niet voorbij. Er is nog één voorval te vermelden en dit komt mij pas de volgende dag ter ore.
Die bewuste vrijdag krijgt het toernooi bezoek van een man die de pensioengerechtigde leeftijd allang gepasseerd is. Hij heeft vorige week aan een vierkamp meegedaan en is nu met de auto weer naar Wijk aan Zee getogen om nog een dagje de unieke schaaksfeer te proeven die deze twee weken in het dorp hangt. Na een hapje eten in een restaurant is het dan toch weer tijd om naar huis te gaan. Er is echter een klein probleem: de man is vergeten waar in het dorp hij zijn auto geparkeerd heeft! Enig zoeken levert geen resultaat op en hij besluit om maar weer de Moriaan binnen te stappen om even zijn zinnen op een rijtje te zetten. Daar ontfermt zich een barmedewerkster over de man. Samen gaan ze naar buiten om nog eens goed rond te kijken. Ze lopen langs de Dorpsweide en wat straatjes er omheen maar keren onverrichterzake terug naar de Moriaan. Maar ze geven het niet op. De vrouw haalt haar auto en samen struinen ze nog een keer het gebied rond de Dorpsweide en de Moriaan af, op zoek naar zijn auto. Waar is die vierwieler nou toch gebleven? Ook de autorit levert niets op en na telefonisch beraad met de dochter van de man wordt besloten dat hij de nacht maar moet doorbrengen in een hotel in Wijk aan Zee. Morgen maar weer eens verder kijken.
De grote Dorpsweide (foto: website www.rondjewijkaanzee.nl)
De volgende morgen, bij het krieken van de dag, als Wijk aan Zee begint te ontwaken, biedt de grote Dorpsweide eerst nog een mistige aanblik. Als het wat lichter wordt en de mist wat optrekt, begint voor de vroege passanten op de groene vlakte iets zichtbaar te worden wat er normaal gesproken niet thuis hoort. Daar midden op het weiland verschijnen langzaam de contouren van een auto, moederziel alleen wachtend tot zijn eigenaar hem komt verlossen van de eenzaamheid. De vorige dag daar geparkeerd, samen met andere auto’s van bezoekers aan het schaaktoernooi vanwege te weinig parkeerruimte in het dorp. En totaal over het hoofd gezien bij de zoektocht van het duo door de duisternis op de Dorpsweide.
Die vrijdag kan toch wel betiteld worden als dag der verstrooiing. Gelukkig is ook wel de uitdrukking ‘alles komt goed’ van toepassing op die dag: naamkaartje teruggevonden, pen doet het weer, alle partijen zijn vredig tot een einde gekomen, alle uitslagen zijn goed verwerkt en de auto is weer boven water gekomen. Ben wel zeer benieuwd wat we straks in januari bij het 79ste Tata Steel Chess Tournament allemaal weer gaan tegenkomen!
