Stukkenjagers 1 ruim langs de Wijker Toren
(door Tijmen Kampman)
Normaal gesproken komt men elk jaar maar een keer naar Wijk aan Zee, uiteraard voor het Tata Steel schaaktoernooi in januari. Sommige dingen veranderen nou eenmaal nooit. Wat ook nooit verandert is de matige OV verbinding naar Wijk aan Zee toe. We hadden ons al zo goed als neergelegd bij een drie uur lange reis met diverse treinen en bussen, tot het moment waarop Stefan als redder in nood verkondigde toch een auto had weten te regelen. Eenmaal aangekomen in Wijk aan Zee herkende ik het bijna niet. Geen grote tenten met gezellige groepen schakers, maar een vrijwel lege sporthal wat toch een apart gevoel geeft.
Schaaktechnisch viel er gelukkig wel veel te beleven. Op bord 1 leek Herman Grooten de opening een stuk beter te begrijpen dan zijn tegenstander, waar ik niet echt van op keek. Ik heb nu al best wat jaren met Herman in een team gezeten en ik ben vaak erg onder de indruk van de manier waarop Herman vrijwel al zijn partijen in winst weet om te zetten. Ook deze keer leek er geen vuiltje aan de lucht en was de tegenstander strategisch helemaal zoek gespeeld. Of Herman onbewust het nog spannend wilde maken zullen we nooit weten, maar feit is dat er opeens een stuk af ging. Gemist, kan gebeuren, gewoon doorspelen. Gelukkig bleken een tweetal vrijpionnen dermate lastig dat het resterende eindspel van T+P tegen T+2p wel remise zou worden, ware het niet dat Hermans tegenstander de kracht van paard en toren onderschatte en pardoes mat ging. Een meevaller!
Op bord 2 werd Anne Haast getrakteerd op een 1.d4-d5 2.c3 opening, waar men in het algemeen nou niet echt blij van wordt. Gelukkig gingen beide partijen daarna snel tot actie over. Een serie combinaties volgde en toen de rookwolken waren opgetrokken bleek er een zetherhaling in te zitten waar niet meer aan te ontkomen viel. Van bord 3 heb ik vrij weinig meegekregen, behalve dat de partij redelijk gelijk opging totdat Lars Vereggen in alle haast een toren cadeau kreeg.
Stefan Beukema wist op 4 vrij snel gelijk spel te krijgen. Bij de overgang van de opening naar het middenspel wist hij een paar venijnige trucks op te zetten die zijn tegenstander al snel te machtig werden. Op bord 5 wist Bianca met in een typische Franse structuur een aantal zwaktes uit te lokken die de zwartspeler uiteindelijk fataal werden. Mark Haast zette met zwart in een razend tempo een egelstructuur op het bord, waar menig clubspeler jaloers op zou worden. Rustig afwachten, uiteraard niet rokeren, maar langzaam met de koning via e8-f8-g8 naar h7 lopen en kijken waar wit gaat forceren. Op een gegeven moment had Mark bijna een uur meer op de klok en kon toen rustig de tijd nemen om alle witte pionnen een voor een op te peuzelen.
Met 5.5 uit 6 op de hoogste borden was de overwinning al een feit, maar ook op de lagere borden viel er nog een hoop te genieten. Nick Bijlsma had met wit een machtig centrum weten op te bouwen, maar wel ten koste van een aantal zwakke pionnen. Toen zwart zich aan deze pionnen vergreep, leek wit een mooie koningsaanval te kunnen ontwikkelen. Zwart had echter toch nog voldoende tegenspel en met nog 3 minuten voor 15 zetten koos Nick eieren voor zijn geld via een zetherhaling.
Mart had op bord 9 het loperpaar gewonnen ten koste van een pion en het was nog maar de vraag of dit voldoende compensatie bood. Toen er nog wat een aantal stukken afgingen kwam er een dubbel toreneindspel op het bord met ongelijke lopers, waarin wit de zevende rij stevig onder controle had. Dit leek er wel kansrijk uit te zien, maar zwart verdedigde zich goed en de vrede werd even later alsnog getekend. Op bord 10 kon Winifred als invalster lang standhouden en leek ze zelfs even het betere van het spel te hebben. Ik heb gemist waar het precies fout ging, maar op een gegeven moment stond er opeens een wit paard op f7 en dat belooft meestal niet veel goeds.
Ikzelf wist op bord 8 mijn eerste overwinning voor De Stukkenjagers 1 te behalen, waarop ik het spreekwoord ‘de aanhouder wint’ wel erg toepasselijk vond. Wit zette de opening wat tam op, waardoor zwart het initiatief kon overnemen en via een reeks combinaties een tweetal pionnen kon buitmaken. Het ongelijke lopereindspel dat resteerde, waarbij de dames nog op het bord waren, kwam niet in de buurt van remise, mede door de onveilige koning van wit en een zwarte vrijpion op b2. Noemenswaardig was het moment waarop de b-pion promoveerde, waardoor ik even later Dbg1 en Dce3 met mat mocht noteren. Ik schaak nu toch al heel wat jaren en ik kon me niet herinneren ooit een damezet met dubbele letters te hebben moeten opschrijven.
Als chef de cuisine had Bianca wederom een uitstekend Italiaans restaurant uitgekozen, waar de wedstrijd nog eens uitvoerig werd geëvalueerd en alvast werd vooruitgekeken naar de komende wedstrijden. Door deze overwinning staat De Stukkenjagers namelijk een matchpunt los op Voerendaal en Wageningen. Het is nog wat vroeg om het woord ‘Meesterklasse’ in de mond te nemen, maar met een prima seizoenstart heeft Stukkenjagers alles nog in eigen hand!
