“Huppelen” door Theo Mooijman. Column van Schaakvereniging Promotie.
Ze komt meestal een beetje huppelend binnen. Huppelen, ziet u dat nog wel eens? Mijn zusje huppelde met mooi weer naar school, hand in hand met vriendinnetjes. Het moest wel mooi weer zijn, want met kou, wind en regen gaat het gewoonweg niet. Teveel ingepakt. Het meisje is een jaar of tien. Samen met haar ouders, broertje en zusje gevlucht uit een oorlogsgebied. Ze spreekt voortreffelijk Nederlands, zorgvuldig formulerend.
In twee jaar tijd volledig eigen gemaakt. De moedertaal heeft natuurlijk invloed op ritmiek, klank en klemtonen. En eerlijk gezegd: het klinkt prachtig. Een stevig contrast met kinderen die de taal geleerd hebben van ouders uit deze streken. Ze praat met mij. Vertelt wat ze op dat moment kwijt wil. Slapen gaan is soms moeilijk; beelden en geluiden. De familiegeschiedenis.
Vaak in een stijl die verraadt dat er een lerares in haar schuilt. Want ik ben, relatief gezien, onwetend. Geduldig leert zij mij haar naam uit te spreken. Glimlacht en moedigt aan. Zo is het goed. Ik ben zo gelukkig zei zij eens. Hoe zo dan vroeg ik? Ik kreeg een ontroerend antwoord. Haar realiteitszin én optimisme frapperen mij elke keer weer, zo opmerkelijk gezien haar leeftijd.
Wilt u meer of minder? Minder? Gaan we fiksen! En dan toch maar optimistisch blijven. Zij, u en ik.
Ik wens u een zalig kerstfeest toe.
