De Meppelweg en het Cynthia-syndroom
Een gelukkige jeugd? Ogenschijnlijk wel, we zien hier een jongen opgroeien op Meppelweg 207 in Den Haag. Bezeten zien we hem voetbaluitslagen uit zijn hoofd leren en de standen bijwerken. Alle spelletjes worden uitgeprobeerd. Van Memory tot Reis om de Wereld. En niet te vergeten Bingo, dat veel door hem gespeeld werd. De kaarten van de Bingo waren voetbalclubs en de diverse getallen op de kaart, werden ook weer vertaald in voetbaluitslagen.
Vier hoog in het Haagse. Naast de spelletjes vond de jongen het ook leuk om zilveren lepeltjes door de regenpijp naar beneden te gooien. Zijn moeder deelde die hobby niet. En toen zijn vader een mooie poef meenam uit Tunesië probeerde hij daar de schroevendraaier op uit, om te kijken of hij mooie symmetrische gaatjes kon maken. Onbegrijpelijk dat dit kunstwerk niet door zijn vader werd gewaardeerd.
Waarom ging deze jongeman niet naar buiten zoals zijn leeftijdgenoten? De verklaring is nogal simpel, dat kwam door Cynthia. Was dat het meisje van zijn dromen? Hij was immers altijd verliefd, maar zo verlegen dat hij pas op zijn 18e met meisjes durfde te praten. Had zij mooi bruin haar en bruine ogen?
Nee! Dit mormel heette Cynthia en was zwart-wit gevlekt. Het blafte en rende rond op vier poten. De jongen leerde dat zoiets een hond werd genoemd. Iedere keer als hij naar buiten ging, kwam de viervoeter op de jongen afgerend om hem te bijten. Verder beet Cynthia niemand, alleen hem. De eerste tien jaar van zijn leven werd hij met enige regelmaat door dit zwart-witte monster gebeten. Vandaar zijn vlucht naar binnen en naar de veilige spelletjes.
