Verliezen en toch winnen, of niet?
Henk Vinkes
Het leek zo eenvoudig: winnen in de achtste ronde en dan even afwachten wat Amsterdam West voor resultaat neer zou zetten en dan waren we kampioen. Ja, leek… Het ging dus allemaal niet volgens het verwachte script. Dat bleek op een totaal andere manier geschreven te zijn, en de regie lag niet bij ons. Maar het was ook een niet te regisseren aflevering van de Apeldoorn-thriller. De wedstrijd werd gespeeld in het Europese Go-centrum in Amstelveen. Een verouderd gebouw dat zo te zien eerder een school of iets dergelijks is geweest. Weinig ventileren, verouderde kozijnen, je kon er op wachten dat het in de loop van de middag door alle inspanningen van de schakers een broeierige atmosfeer zou worden. Met alle gevolgen van dien.
Het team van Zukertort Amstelveen 3 had in de sterkst mogelijke opstelling plaats genomen achter de borden want ze vochten tegen degradatie. En nog hadden wij op vrijwel alle borden een voorsprong wat betreft de ELO-rating, maar dat bleek uiteindelijk totaal geen garantie te zijn voor winst. Want al vroeg in de opening maakten Freddie en Reint eenvoudige te voorkomen blunder(tje)s. De een catastrofaler dan de ander. En Maarten had voor het lastige Wolga-gambiet gekozen, en kreeg al snel de nodige problemen geserveerd. Maar dat bleek niet zijn grootste probleem te zijn, hij was ziek, en werd alleen maar zieker naarmate de middag vorderde. Op zijn plaats is zeker een compliment dat hij wel door bleef strijden, maar de wil was er totaal niet, begrijpelijk.
