Nieuwsgierige ‘Slopers’ verslaan belegen ‘Belgen’
Verslag van de finale om de HSB-beker, Gerard Milort (RSC Belgisch Park)
Het is niet altijd feest, al scheelde het deze dagen rond Koningsdag en Bevrijdingsdag niet veel. Maar binnen vier jaar opnieuw de HSB-beker winnen was toch te veel gevraagd voor RSC Belgisch Park. De droom van die ‘nieuwigheid’ werd hardhandig ‘vernietigd’ door de zeer patente spelende spelers van de Novelty Destroyers. Hadden wij ‘Belgen’ via roemruchte tegenstanders als Botwinnik, Promotie en Rijswijk al op knappe wijze de finale gehaald; de ‘Slopers’ hadden zich via overwinningen op onder meer Schaakhuis en WSC -de finalisten van twee jaar geleden- ook niet onbetuigd gelaten. Het zou er dus zeer om gaan spannen welke ‘outsider’ er met die bloedmooie Bokaal vandoor zou gaan. Wij waren op volle oorlogssterkte aangetreden, met onze top vier -gemiddeld zo’n 2000 Elo- in topvorm. Dachten wij. Maar zij, de EPO-klanten, op papier ook circa 2000 gemiddeld, bleken toch van een ander niveau. Onder de oppervlakte scholen bij ND drie spelers die boven de 2100 zijn of zijn geweest, terwijl hun nummer vier ook dicht bij de 2000 was geweest (en wellicht weer kan worden). Dan speel je toch ineens tegen gemiddeld bijna 2100, en worden de ‘odds’ toch anders verdeeld. Dan verwacht je inderdaad eerder een 3-1 uitslag dan een 2-2 gelijkspel. Maar dat wisten wij nog niet, dus vol goede moed streden wij met open vizier in onze vertrouwde opstelling. Hier scheidden onze wegen al, want de ‘slopers’ bleken ook patent te hebben om -wel zo slim- een tactische opstelling te bedenken die hun kansen zo groot mogelijk maakten. En met succes. Waar wij gewoon normaal op 1, 2, 3 en 4 zaten; hadden zij de volgorde omgedraaid. Dat pakte heel goed uit, al denk ik achteraf dat elke willekeurige opstelling ook tot succes had geleid. Zij waren gewoon sterker! Sensationeel dus. Een team uit de 1ste klasse HSB, dat ook komend seizoen in de 1ste klasse zit, wint de HSB-beker en mag volgend jaar meespelen in de KNSB-beker! Een Novelty?
Op bord 1 speelden Sherief El Sayad (met zwart) en Michel Debard tegen elkaar en zij bleken beiden over ruime openingskennis te beschikken: via het Weens kwam 1.e4 e5 2.Pc3 Pf6 3.Lc4 Pxe4 4.Dh5 Pd6 op het bord. Enkele zetten later had een wit paard de zwarte toren op a8 geslagen. Waar wij ons allen achter de oren krabden over de ongebalanceerde stelling met ongelijk materiaal, waren de spelers nog op bekend terrein. Ongelukkigerwijs maakte Sherief een foutje dat hem de kop kostte. De kleine Franse terriër beet zich vast in zijn prooi. Ton had Sherief nog nooit zoveel ‘vieze gezichten’ zien trekken tijdens een partij… Met mat besliste De Bard de partij in het voordeel van de sloper.
Op bord 3 trad ‘Vader Kerstmis’ Bart Verbaan met zwart aan tegen ‘Friese doorloper’ Feike Liefrink, die het Morra Gambiet speelde. Niets vermoedend offerde onze Bard even later een stuk tegen twee pionnen op de koningsvleugel, met vele visioenen van matten op zijn netvlies. Maar uiterlijk onverstoord verdedigde (Grunninger?!) Feike zich met hand en tand, en niet lang daarna bleek de zwarte attack gebakken lucht te zijn. Twee – nul voor de slopers…
Op bord 2 had teamleider en ‘Schaakhuis collega’ Derk Dekker zichzelf expres tegenover schrijver dezes geplaats, met het doel om goed voorbereid de door hem toegezegde 4-0 overwinning binnen te halen. Het had zeker zomaar gekund… In de onderlinge vluggertjes bijt ik ook regelmatig in het stof, mits Derk niet door zijn vlag gaat natuurlijk. Tijdnood is zijn hobby en zijn valkuil. Hoe deze partij afliep ziet u zo meteen. Eerst nog even naar bord 4, dat net zo goed bord 1 had kunnen zijn.
Op bord 4 trad onze jongeling Cor Kanters aan tegen de net zo jong ogende Paula Craciun, de tegenstandster waar Sherief zich op voorbereid had, en die bijna WFM is. Cor speelde een prima Catalaanse partij die lange tijd gelijk opging. Maar bij een 2-0 achterstand is remise natuurlijk niet genoeg. En ambitieus als Cor is speelde hij dus maar op winst, in de hoop dat ik wel even ‘Derk de Dubbel Dekker ging lek prikken’. Edoch, zoals wel vaker, als je moet winnen wordt het lastig. In tijdnood werden de bordjes verhangen en ging Cor strijdend ten onder. De match en de beker konden wij niet meer winnen, alleen de eer redden kon nog, maar dan moest het wel mee zitten. Lees verder…
