Wim Andriessen (1938-2017): schaker, uitgever, schrijver, trainer en vriend
Wim Andriessen, een van de meest markante persoonlijkheden die het Nederlandse schaakleven heeft gekend, is op 78-jarige leeftijd overleden.
foto: New in Chess
Wim was niet zo maar iemand. Hij was bijzonder veelzijdig, had een uitgesproken mening en stak die niet onder stoelen of banken. Of het nu ging over schaken, sport in het algemeen, politiek, kunst, literatuur, opvoeding, werk of de maatschappij; overal had hij wel wat over te zeggen en wist dit vrijwel altijd met steekhoudende argumenten te onderbouwen. De belangrijkste drijfveer van dit alles was een enorme leergierigheid. Wim wilde gewoonweg alles weten over wat er om hem heen gebeurde. Hij was geabonneerd op drie kranten, keek veel achtergrondprogramma’s op de televisie en was altijd in voor een goed gesprek, het liefst uitmondend in een stevige discussie.
Dit is dan ook een van de redenen dat ik graag bij hem langsging. Wim had altijd wat te vertellen en ik heb me dan ook in zijn gezelschap nooit één seconde verveeld. Behalve dat was hij altijd goed gehumeurd en bijzonder gastvrij.
Maar bovenal leefde Wim voor het schaken. Lang geleden, in november 2002, heb ik hem geïnterviewd voor het Hoornse Paard, het clubblad van de Lange Rokade, waarin hij zegt dat het schaakspel hem veel heeft gebracht in zijn leven. Dit geldt met name voor zijn rol als uitgever van het blad Schaakbulletin dat hij begon in 1968 (tot 1984) en zou worden opgevolgd door het huidige New in Chess dat zou uitgroeien tot ’s werelds beste (internationale) schaakblad, waar hij erg trots op was.
Lees het verhaal verder op de website van De Waagtoren. Dit is een fusieclub van de Alkmaarse schaakverenigingen VVV, Lange Rokade en ASG.
Niet onvermeld mag blijven dat hij begin jaren tachtig in (het toen roerige) Amsterdam een Denksportenwinkel dreef aan de 1e Jan Steenstraat (nr. 104 zo even uit mijn hoofd). Zeker voor een beginnend schaker, als ik toen was, was dat echt het walhalla.
“Bent u Wim Andriessen himself?”, kan ik me nog herinneren dat ik hem vroeg. Hij keek me meewarig aan, maar zei verder niet veel.
Ja, ik studeerde toen in Amsterdam en heb een jaar op een kamertje in Zuid gewoond. Uiteraard kwam ik regelmatig in de winkel. Hij had ook een flinke verzameling tweedehands boeken, dat paste beter bij mijn budget. Het kantoortje achter de winkel was tevens het redactielokaal en soms zag ik daar beroemde schakers zitten, die ik natuurlijk niet durfde aan te spreken. Wim als winkelier natuurlijk wel en ook Enno Noordhoff, die vaak hielp in de winkel en ook in de redactie zat.
Met veel interesse en waardering dit ‘In Memoriam’ gelezen. In de schaakrubrieken van de landelijke bladen kreeg Wim Andriessen (schaker, journalist, uitgever) ook de aandacht die hij verdiende. Ik hoop dat er nog uitgebreider wordt gepubliceerd over het leven en werk van Wim Andriessen.
Ik heb veel over Wim Andriessen gelezen maar ik heb hem nooit ontmoet. Hij volgde met belangstelling de artikelen op schaaksite.nl Begin vorig jaar werd ik verrast door een mail van hem. Hij reageerde op bijzondere artikelen (soms controversieel) die ik had gepubliceerd. Hij wilde hier meer van weten en toen spraken we af dat we (historische) informatie over dit onderwerp zouden uitwisselen. En zo deden we. Hij was in zijn archieven gedoken en had voor mij interessante stukken gescand. Zelf kon ik hem ook historische documenten toe sturen die nieuw voor hem waren. Hij wilde deze graag per post ontvangen. Natuurlijk kwam ook Schaakbulletin langs omdat hierin veel historie te vinden was. Uit onze mailwisselingen viel mij op dat hij het ondanks zijn leeftijd nog erg druk had. Misschien zouden we elkaar nog een keer ontmoeten, maar dat is er helaas niet meer van gekomen. Zoals zo vaak waren tijd en afstand de spelbrekers.