Over een schaakjournalist.
Renzo Verwer, een journalist en schaker, die me net op het verkeerde moment mailde. Toevallig had ik dezelfde week al ‘nee’ verkocht aan mijn teamleider van SMB1 die vroeg of hij mijn nummer aan een journalist mocht geven inzake deelname aan Vlissingen. Toen ik toch weer benaderd werd door een journalist over schaken, was ik al aardig pissig.
Dat heeft namelijk een verleden. Hoe zat het ook alweer? Oh ja, bij Maatschappijleer op de middelbare school leren we dat de journalistiek onze rechtsstaat controleert. Waar politici, rechters en politie de mist in gaan, daar zijn journalisten om het volk te informeren en te redden. Daar is ook etiquette voor, dat noemen we ‘hoor en wederhoor’, zelf de feiten checken, niet uit 6e hand overnemen en zo zijn er nog vele stappen.
Tot ik zelf in de media belandde, toen ervoer ik dat mijn leraar Maatschappijleer uit zijn nek had lopen lullen. Aardige vent hoor, maar hij had simpelweg niet de empirische ervaring en dan lepel je maar wat standaard zinnetjes op. Het feit is dat journalistiek in eerste instantie om geld draait. Bladen (lees ook: TV shows, internet nieuws, radio) moeten verkocht worden om de kosten terug te verdienen. Liefst ook winst. Voor schreeuwende koppen moet er gepolariseerd worden. Oftewel er moeten vijanden en vrienden gekozen worden. De echte A-sterren hebben het voor het uitkiezen en die kan je niet naaien, want dan spreek je ze daarna nooit meer. Het uitschot (talentenjachten, reality etc) kan je aan alle kanten naaien en aan alle kanten de journalistiek etiquette overtreden. Je gebruikt ze even als ze hot zijn en daarna zwaai je ze uit voor altijd. Ik weet er alles van. Zelf ben ik al het vertrouwen verloren. Net alsof wanneer iemand blokfluit speelt bij Holland Got Talent, dat dan ineens journalistieke normen & waarden niet meer gelden? Dat je dan feitelijke onjuistheden over ze mag schrijven zonder hoor en wederhoor?
Op Renzo Verwer zat ik niet te wachten. Overigens niks slechts over Renzo, ik ken deze meneer helemaal niet, misschien is het een top vent. Punt is meer dat bij mij door al mijn ervaringen aan elke journalist meteen het nadeel van de twijfel hangt. Dit is trouwens geen generalisatie. Er zal heus wel een in hart en nieren integere journalist zijn die puik werk wil afleveren. De kans daarop is in mijn ogen klein. Niet alle leeuwen zullen je opeten, toch is het verstandig erbij weg te blijven.
Maar er komt iets bijzonders, iets onverwachts, iets heel cools, iets wat met schaken te maken heeft. Dat komt in deel 2, vanzelf op Schaaksite. Oh en als cliffhanger; het heeft te maken met Bobby Fischer
