Karaktermoord in Groningen?
Nou zijn de prikkelende columns van Nigel Short in New in Chess alom bekend. Die lees ik dan ook graag. Nu is er een voor mij onbekende schaakcolumnist opgestaan die zo’n bikkelharde column schreef over GM Maurice Ashley, dat ik geschokt achter bleef. Vrijheid van meningsuiting, laster & smaad, feitelijk onjuist, weinig stijlvol of juist briljant. Oordeel vooral zelf. De beruchte column vindt u hier op de site van het Groningen Schaakfestival aan de hand van Benno de Jongh.
Nou ben ik vaak genoeg ontvanger en uitdeler geweest van kritische noten inzake ons schaakwereldje, toch vind ik de column wel erg ver gaan en schampen aan karaktermoord. Dat Ashley er vaak gelikt bijloopt interesseert me even weinig als de korte broek van Kovalyov. Voor mij telt hetgeen Ashley bijdraagt aan het schaken en dat is veel. Zijn initiatief om Millionaire Chess op te zetten is bewonderenswaardig. Hij wilde het schaken naar een hoger plan tillen en meer sponsors de schaakmarkt in trekken. Dat bij zowel de 2e en 3e versie geëxperimenteerd werd met andere vormen om de boel draaiend te krijgen is logisch. Geen idee waarom dat zou moeten worden afgezeken. Voor iemand die er tijd en moeite in heeft gestopt, hulde!
Ook waardeer ik de unieke stijl van Ashley waarmee hij via welbespraaktheid en beleefde houding toch een kritische insteek van een strik weet te voorzien. Zo ken ik eigenlijk niemand anders die tot 3x toe Carlsen wist te laten ontploffen en ook onze Giri flipte aardig door toen Ashley over remisepercentage en matige prestaties begon. Fantastische Schaak-TV voor ons fans!
Ach en dat Ashley zijn imago goed weet te bewaken in de media, elk huisje kent zijn kruisje. Bij mij totaal geen interesse voor Ashley’s privéleven en wat hij zakelijk allemaal uitspookt. Puur op het gebied van schaken is Maurice Ashley voor mij een toevoeging.
Mocht je nog een platform zoeken om een schaakopponent finaal de grond in te schrijven, dan weet je dat je terecht kunt in Groningen. 😉
Taaltips: Hans van Leeuwen.
Inderdaad erg overdreven. Nu moet ik zeggen dat Ashley weinig goed kan doen – het becommentariëren met de engine gaat zo enthousiast dat het vermoeiend is, en ook die interviews achteraf zijn niet mijn straatje – maar hij doet het allemaal maar wel. Daar hoeft niet per se waardering voor te zijn, maar dit gaat wat erg ver. En waarom? Het lijkt me niet dat Ashley zich hier iets van aan gaat trekken, dus waarom al die moeite in zo’n tirade steken…
Kritiek leveren mag hoor, daar is zo’n column ook voor bedoeld. Maar als ik jouw reactie lees denk ik haast dat je de column niet hebt uitgelezen.
Fijne kerst
Koen
Wat overigens ook geen probleem is! Het niet uitlezen. 🙂
Als je een punt wil maken, ga vooral je gang in plaats van je te hullen in raadsels.
Nou, Jaap. Toen ik de column las kreeg ik een ander beeld dan dat wat jij hierboven schets, met name door de laatste alinea.
Maar nogmaals, fijn dat de columns prikkelend zijn, daar zijn ze voor bedoeld.
Overigens kun je je nog aanmelden voor de compactgroep!
Aha, de raadselen blijven! Even kijken naar de laatste alinea. Dan gok ik maar wat.
“Maurice Ashley is een Amerikaan, van wie ik een poster boven m’n bed heb hangen. Ik moet namelijk iets bekennen: ik houd van Maurice. Ik voel me zelfs een beetje aangetrokken tot Maurice, al weet hij dat niet. Nog niet. Al die topgrootmeesters die telkens na de partij met hun autistische verhaaltje komen en allemaal hetzelfde zeggen… Nee, neem dan Maurice. Maurice doet alles met passie. Maurice is een op en top professional en precies wat de schaaksport nodig heeft. Maurice is helemaal zichzelf. En Maurice Ashley is een Amerikaan.”
Nu begrijp ik je pas. De Jongh heeft ook echt een poster boven zijn bed hangen en hij houd oprecht van Maurice. Na 10 eerdere alinea’s iemand finaal afmaken, feiten verdraaien en waar de jaloezie van afdruipt, heb ik totaal gemist dat de strekking toch intense liefde was.
De Jongh ken ik niet en heb ik verder nooit iets zien presteren. Ashley daarentegen wel.
Ik heb toch niet het idee dat ik raadsels opwerp.
Maar we blijven er anders naar kijken, bij uitstek iets om heftig over te discussiëren bij een biertje lijkt me. Ik kan deze dagen helaas niet afzakken richting Nijmegen, misschien in Groningen? Eerst wat potjes bekijken, luisteren naar het commentaar van Gert Ligterink en dan een potje woordworstelen. Benno is vast ook beschikbaar voor een babbel.
Fijne Kerst,
Koen
Nou als ik je tot 2x toe vraag wat je dan concreet beweert inzake de laatste alinea kom je met niks. Sterker nog, in je 3e reactie weer niks. Je geeft aan er anders naar te kijken, tja dat is allemaal prima, je geeft er alleen geen uitleg bij en ik kan niet in je hoofd kijken. Op zich ook gezellig hoor, beetje inhoudsloos kletsen. En De Jongh mag er zijn. Alles beter dan muurbloempjes!
Ik lees dat Maurice een beetje vreemd is, maar misschien wel precies wat het schaken nodig heeft.
Maar zonder kletsende glazen na afloop is zo’n discussie in mijn ogen maar zo-zo.
Nu ik er nog eens over nadenk. Die insteek is wel echt briljant. Eerst afzeiken, wat je dan eigenlijk als positief ziet. Om dat dan pas op het einde te laten blijken. Alleen die twist is mij te onduidelijk.
Goede column! Zit veel in! Wel een linke column.
Met dat linke ben ik het wel eens. Er volgt nog meer vrees ik.
De column maakte op mij ook een vervelende indruk.
Er wordt de nadruk gelegd op het feit dat Ashley Amerikaan is, Amerikaan is, Amerikaan is en dat in totaal 13 keer. Uit de contekst kan gehaald worden dat dit niet positief bedoeld is (want schreeuwerig, belust op geld en roem, terwijl hij verder niet veel voorstelt, want Carlsen heeft maar liefst 400 Elopunten meer en Ashley kan alleen maar commentaar leveren omdat hij een engine heeft geraadpleegd).
Dat de auteur in de laatste alinea een mislukte twist geeft aan het verhaal, doet de totale indruk over de column niet veranderen. De schrijver heeft een poster van Ashley boven zijn bed hangen, ja, dat moeten we zeker maar voor waar aannemen. Posters boven bed zijn voor kinderen en posters van Ashley zijn zover ik weet in Nederland niet verkrijgbaar. We kunnen de laatste alinea dus als kul afdoen.
Op Utrechtschaak is er nog wel een interessante discussie in hoeverre deze column een (normale?) stijlkeus zou zijn. Mijn antwoord daarop:
Ik ken die stijlfiguur niet. Bij mij is het zo dat na 10 alinea’s tirade, je er niet mee wegkomt door de allerlaatste zin positief af te sluiten. Ik interpreteer dat dan als een sarcastische eindzin.
Na Jaap’s quote gezien te hebben heb ik totaal geen interesse om die column nog te lezen. Iemand die een handicap als autisme gebruikt om vooral denigrerend over te willen komen, heeft voor mij per definitie afgedaan. Armoede troef als je je daartoe moet verlagen.
Ik houd wel van satire en ironie, maar de column “Een Amerikaan” vond ik niet prettig om te lezen. Sommige schakers zijn niet gecharmeerd van Ashley en dat kan ik wel begrijpen. Zelf vind ik Ashley altijd amusant en verhelderend, ik stoor me niet aan zijn “Amerikaanse” trekjes. En waarom Simon Williams ook een veeg uit de pan krijgt, is me helemaal onduidelijk.
Ik ga zijn andere colums ook even lezen om te zien of die van hetzelfde niveau zijn.
De andere colums zijn een stuk beter. Benno de Jongh is een goed waarnemer en beschrijft de schaaksport alsof hij een buitenstander is. Maar dat is hij in werkelijkheid niet; hij weet waarover hij praat. Ik hoop dat hij nog meer colums zal schrijven, nu en in de toekomst, want op zich kunnen we dit soort prikkelende geluiden wel gebruiken in de schaaksport.