Nooit meer de lach van Niek Seelemeijer

Op de site van schaakclub Caissa Amsterdam lees ik zojuist dat Niek Seelemeijer (voorheen Narings) overleden is.

Het bijgevoegde bericht klinkt heel, heel tragisch.

Het bericht van zijn dood bracht me terug naar de jaren 2000 en 2001 toen ik lid van Caissa was. Ik zie, even zoekend in de archieven, dat Niek en ik in het seizoen 2000-2001 beiden een prijs wonnen: hij clubkampioen, ik de prijs voor schakers tot een rating van 1650.

Ik herinner me dat Niek erg toegankelijk was, ook voor knoeiers. En natuurlijk zijn veelvuldig klinkende schaterende lach.

In hetzelfde clubblad lees ik trouwens: “Dennis Breuker, Niek Narings en Renzo Verwer zullen zich buigen over een nieuwe opzet voor de wintercompetitie.”

Haha, heerlijk die plannen… en beloftes, maar volgens mij nooit is daar nooit iets van terechtgekomen. Althans, niet dat wij gedrieën met iets kwamen.

Ergens in 2002 stopte ik met clubschaken. Het wonderlijke: ik kwam Niek de jaren erna geregeld tegen.

Buiten de schaakwereld. In café’s en restaurants bijvoorbeeld. Een keer hield hij me staande en begon enthousiast te vertellen dat hij nu Niek Seelemeijer heette in plaats van Narings. Hij had de naam van zijn andere ouder aangenomen (??). Zoiets herinner ik me.

Hij glunderde.

En zo herinner ik me hem. Zijn lach.