“De duif en de Babson task” door Manuel Nepveu. Column van Schaakvereniging Promotie.
Het is ongeveer een uur ’s nachts. Ik zit in de tuin en rook een sigaar. Rust alom. Ik denk na over een column. Plotseling vliegt een grote vogel de kleine boom in mijn tuin in. Hij komt onhandig tot stilstand en blijft roerloos zitten. Het is een duif.
———————
Bij mijn afscheid van TNO heb ik van een goede collega een boekje gekregen. “De man die de Babson task wilde maken”. Tim Krabbé is de schrijver. Het is de totale gekte voorbij, het gedoe. En de kwibus. Die de Babson task wilde maken. Is dit iets voor een column?
———————
De volgende ochtend zie ik een duif op de schutting zitten. Een jong, maar even groot als zijn moeder die naast hem zit. Misschien praten ze met elkaar. Wie weet. Maar het grote jong is inert en heeft een grote krop. Hm, een erg grote.
———————
Kan ik nu een column schrijven over dit boekje? Denk ik in mijn tuinstoel. Maar wat zal ik er dan over schrijven? Wereldvreemdheid in het kwadraat? Maar dat zijn schakers wel gewend.
———————
Telkens wanneer ik even in de tuin ga zitten vliegt moeder duif weg. Het jong blijft ineengedoken zitten. Als ik in zijn richting loop beweegt hij rillerig het hoofd en hikt. Hij vliegt niet weg. Moeder duif verdwijnt voorgoed uit beeld.
De volgende ochtend vroeg zit ik weer in de tuin. Een duif vliegt over de schutting mijn tuin in, en meteen richting raam. Hij probeert te remmen. Oog / vleugel coördinatie is bedroevend. Bam! Tegen het raam. Hij komt versuft op de grond terecht.
———————
Wie het verhaal van Drumare niet kent weet niets van schaken. Aldus begint Tim Krabbé. Een mooie beginzin. Typisch Krabbé dunkt me. Zou ik daar iets mee kunnen? Met deze aanmatigende zin? Misschien biedt een sigaar uitkomst.
———————
De duif zit roerloos in de tuin. Grote krop. Een vlieg zit ‘m te pesten. Hij beweegt wat met zijn kop. Ik loop naar de schuur om een schop te halen. Een flinke hijs en hij is uit zijn lijden verlost. Maar dan aarzeling. Wespen vermoord ik met gemak, maar een duif is toch een beetje OSD, Ons Soort Dieren. Later ontstaan in de evolutie, familie van de Grote Hagedissen, net wat eerder dan de mens. Ik geef geen hijs.
———————
Maar wat moet mijn insteek nu zijn als ik over de man die de Babson task wilde maken zou schrijven? Moet ik gaan uitleggen wat dat is, die Babson task? Pffff.
—————–
Die avond hoor ik gestommel tegen de achtergevel. Ik weet wie het is. Als ik na het Journaal van middernacht naar buiten loop ligt de duif gestrekt. Ik haal een zaklamp en stel voor alle zekerheid het voorspelbare vast. Dan haal ik wederom de schop uit de schuur en kieper de duif in het gemeenteplantsoen. De opruimdienst van Moeder Natuur zal hem daar vernietigen.
——————
Ik herinner me dat ik nog een afspraak met de huisarts wil maken omtrent een euthanasieverklaring. De volgende ochtend wandel ik naar de huisartsenpraktijk, mijn hersens pijnigend over wat ik nu eens zal gaan schrijven over de man die de Babson task wilde maken.
