Dinsdag – dag 3: Een interview
De coach leidt me naar een stil plekje in het deftige hotel. Als we tegenover elkaar plaats genomen hebben kijkt hij me met een blik van ‘kom maar op met je vragen’ uitdagend aan:
Mooi plekje hier, begin ik.
Coach: ‘Zeker, alles perfect geregeld… zou hier altijd wel heen willen… niets dan lof.’
Wanneer zijn jullie hier neergestreken?
Coach: ‘O, gewoon zondag.’
Het mag wat kosten geloof ik hè?
Coach, grinnikend: ‘Och, de club betaalt hè, haha…’
Een belangrijke dag vandaag, nog speciale voorbereiding gedaan?
Coach: ‘Gewoon de dingen die je altijd doet. Kijk, dit mag dan het belangrijkste toernooi van het jaar zijn. Maar daar moet je je niet door laten beïnvloeden. Gewoon alles nog eens langs lopen, beetje spelen, beetje tactiek doornemen, je kent dat wel. Verder ontspannen… ook erg belangrijk’.
Vind je niet dat ze soms wel erg ver gaan met dat gamen, die telefoon en die oortjes?
Coach: ‘Och, ’t is een andere generatie hè… het hoort er bij. Straks als het moet dan zal de focus er zijn… 100%… daar ben ik niet bang voor.’
Kun je iets vertellen over de strategie die je gaat voeren? Hoe ga je bijvoorbeeld de wedstrijd openen?
Coach: ‘Ja, daar zou ik iets over kunnen vertellen ja, haha …’
Maar dit is geen thuiswedstrijd. Zij zijn het eerst aan zet zou je kunnen zeggen, altijd een nadeel toch?
Coach: ‘Maar dat weet je. Wij hebben het laatste half jaar aangetoond dat we daar uitstekend mee kunnen omgaan. Vertrouwen hebben in eigen kunnen, en dat uitstralen, naar anderen toe, maar ook naar jezelf toe. Zorgen dat je je eigen spel speelt, niet naar die anderen kijken. In het begin staat het gelijk… dat weet je… die kansen gaan komen… altijd… dat weet je ook’.
Tot slot, wat gaat het worden?
Coach, met een glimlach: ‘…..’
Nou, zeg eens?
Coach, breed grijnzend: ‘Och, 0-1 lijkt me een mooie uitslag…’
