Woensdag – dag 4: De verslaggevers
In de dagopening van maandag werd een compliment uitgedeeld aan de NJSK-organisatoren voor hun maandenlange en meestal onzichtbare inspanningen die dit toernooi tot een succes maken. Ook de deelnemers, arbiters, coaches en ouders werden even in het zonnetje gezet. De verslaggevers echter kwamen er wat bekaaid af.
Op zich niet vreemd. Want – als een van hen dien ik dit te bekennen – vormen zij eigenlijk een heel apart en eerlijk gezegd toch ook wel wat een vreemd ras.
Oppervlakkig gezien zou men ze willen scharen onder de organisatoren, maar dat zou geheel ten onrechte zijn. Want aan organisatie vooraf doen verslaggevers doorgaans geheel niets. Integendeel, net als de deelnemers arriveren ze op dag 1 hooguit anderhalf uur voor aanvang op de toernooilocatie en vinden het dan niet meer dan normaal dat daar alles voor hun netjes geregeld is: de verslaggeversruimte, de internetverbinding (die natuurlijk steevast te langzaam is), de tools waarmee ze hun werkzaamheden kunnen uitvoeren, de schaaksites waarop de partijen te volgen zijn, de consumptiebonnen die klaarliggen, dat vooral want reken er maar niet op dat ze in zo’n week ook maar ergens voor willen betalen, en ga zo maar door.
Anderzijds onderscheiden ze zich van de organisatoren doordat ze in tegenstelling tot hen nauwelijks opvallen. Net als de schakers zitten ze urenlang te zweten achter hun laptop – of dat willen ze althans graag zo doen voorkomen – om soms hun hok uit te komen voor een enkele blik in de toernooizaal, al is dat voornamelijk om vast te stellen of de partijen die ze op hun scherm voorbij zien komen daadwerkelijk ook in de echte wereld worden gespeeld. Paradoxaal genoeg echter achten ze zich heimelijk tegelijk als de meest onmisbare schakel binnen het geheel van het evenement. Immers, zo is hun redenatie, zij bepalen met hun artikelen voor een belangrijk deel het beeld van dit NJSK naar de buitenwereld.
Zonder hen zou het kampioenschap in hun ogen – zelfs al zou het in werkelijkheid wel worden verspeeld – eigenlijk helemaal niet bestaan. Kortom, verslaggevers passen in geen enkel hokje. Voor deze ene keer willen we ze daarom apart voor het voetlicht plaatsen:
