Giri nog steeds halfje achter Carlsen
Na acht ronden een half punt achter Carlsen staan, zou Giri daar van tevoren voor hebben getekend? Helaas heeft Carlsen echter alles nog remise gespeeld, wat betekent dat Giri ook op min één staat. Echt aanspraak op meer had hij de laatste drie ronden niet, integendeel: tegen Anand een pion achter in het eindspel met nauwelijks compensatie, tegen Caruana met wit nooit uitzicht op winst, tegen Mamedyarov een aanval weerstaan, maar het werd eeuwig schaak. Niet al te hoopgevend dus, toch is er (met nog drie ronden te gaan) nog hoop: het veld zit dicht bij elkaar en Giri zou zelfs nog ongedeeld het toernooi kunnen winnen. Niet erg waarschijnlijk natuurlijk, sowieso is de kans op een ongedeelde winnaar niet zo groot. Mijn favoriet hiervoor is Anand: nog twee keer wit en lijkt goed in vorm (alleen het winnen van goede stellingen gaat nog niet helemaal soepel).
Zoals u in het vorige verslag kon lezen had Giri in de vijfde ronde verloren en het is niet fijn als je daarna nog een keer zwart hebt. Meneer Sopiko werd vervolgens ook nog verrast in de opening en zijn oplossing om de boel te forceren leidde tot pionverlies. De vraag was toen alleen of de stelling nog houdbaar was. Op één moment in ieder geval niet, maar Anand miste zijn kans en de partij werd remise.
In zijn eerste twee witpartijen had Giri kansen op winst, maar tegen Caruana niet. Giri houdt wel van stellingen met torens en dan paard tegen loper, zeker als hij een plusje kan melken. Probleem was alleen dat hij dat plusje niet had. Caruana leek zelfs op een gegeven moment voor meer dan remise te spelen, maar de stelling bleef gelijk.
Giri al ruim een uur achter op de klok. Foto: Flickr Grand Tour
De leukste partij was die in ronde acht. Mamedyarov is niet vies van een lekkere hakpartij en dat werd het! Voor Anishfans was er ook enige reden tot zorgen: onze held gebruikte maar liefst anderhalf uur voor de zetten 11 t/m 15. Zijn tegenstander maar zes minuten! De tijd was wel goed besteed: wit offerde een stuk, maar zwart ging niet mat. Daarna was de vraag of Giri met zijn stuk meer (maar niet helemaal veilige koning) op winst zou durven te spelen. Dat toch niet, en zo kon Mamedyarov met een dame-offer remise forceren.
Ik zag dat Mamedyarov het lekker spannend maakte tegen Giri, toen ik aanschoof bij 21. Tf7 van zwart, maar Stockfish hield het toch op remise. Toch hield de 22e zet van Stockfish Thg1 de aanval meer gaande met ook een stukwinst, die het evenwicht herstelde. Gezien de tijdnoot van Giri had Mamedyarov dat wel kunnen proberen.
Zo’n toernooitabel na acht ronden stemt me niet vrolijk. Zes beslissingen en 42 remises. Zeven van de twaalf spelers hebben nog geen enkele partij gewonnen. Het niveau kan dan wel heel hoog zijn, maar die elitetoernooien zijn saai, zeker als je ze niet op de voet kunt volgen. Het is pas leuk als Carlsen of een andere deelnemer uit zijn slof schiet. Je zou denken dat deze spelers elkaar té goed kennen. De variatie is te gering. Een toernooi met een format als bij Tata Steel Chess blijft voor mij als doorsnee liefhebber veel aantrekkelijker. Ook geweldig sterk maar toch altijd met een aantal opkomende en/of nieuwe namen, die er vol voor gaan, wat veel verfrissender werkt.
Een paar wat minder goden erbij helpt inderdaad, al ligt het ook aan dat Carlsen de vorm mist van de vorige toernooien.
Ik zie het bezwaar van de vele remises eigenlijk niet. Dat bezwaar zou er wel zijn, als er geen strijd zou worden geleverd. Maar dat is niet het geval. Het zijn inhoudsrijke partijen waarin wel degelijk op winst wordt gespeeld. De remises geven aan dat er ook sterk wordt verdedigd. Ik kan dat juist wel waarderen.
“Onze held gebruikte maar liefst anderhalf uur voor de zetten 11 t/m 15. Zijn tegenstander maar zes!” Zes uur?
Hehe, zes minuten. Ik heb het aangepast.
Mijn indruk is dat er niet altijd zo hard gestreden wordt, als zou kunnen, maar aan de andere kant is er dan zo’n partij als tussen Ding Liren en Anand. Giri heeft tijdens een persconferentie daar iets over gezegd. Giri zei dat het resultaat van een partij uiteindelijk van weinig belang was, maar dat de inhoud van een partij het belangrijkste is. Hij zei ook dat een remise met veel inhoud te verkiezen is boven een winst door een blunder van de tegenpartij. Giri noemde met name de aan de gang zijnde partij tussen Ding Liren en Anand en zei: Wat is hier het verschil tussen winst en remise; jullie volgen de partij al 4 à 5 uur, jullie hebben mooie ideeën in de opening gezien, een mooi middenspel, aanval en verdediging, wat maakt het uit of het remise wordt of dat iemand wint.
Het ligt natuurlijk ook aan mijn niveau (middelmatige clubspeler) en het gebrek aan tijd waardoor ik partijen eigenlijk alleen maar snel naspeel. Je wilt dan ook wel eens een knock-out meemaken. Dat ligt helemaal aan mezelf, dat weet ik. Ergerlijker zijn die ultrakorte remises bij nogal wat open toernooien, om een prijs of rating zeker te stellen. Ik zou graag vaker de 30-zetten limiet voor een remiseaanbod zien. Ook hier weet ik dat die te omzeilen is, maar toch. Een topgrootmeester zei een keer tegen me ‘waarom schaffen we het remiseaanbod niet helemaal af, die mogelijkheid heb je alleen bij schaken’. Ik vond dat wel een bijzonder idee. Door tot de 2 kale koningen! Dat zie je trouwens vrij vaak tegenwoordig, dat doen ze vast voor mij.
Ook bij het dammen bestaat het remise-aanbod, maar ik begrijp wel wat die grootmeester bedoelde. Een remisevoorstel bij bijvoorbeeld tennis of voetbal is ondenkbaar. De regels behoeven wat mij betreft niet te worden veranderd, maar je kunt geheel vrijblijvend natuurlijk wel je “eigen regels” wijzigen. Ik doe dit al vele jaren: ik bied “nooit” remise aan en ik zal ook “nooit” een remisevoorstel accepteren. Nooit wel tussen aanhalingstekens, want er zijn natuurlijk uitzonderingen. Maar in principe: geen remise, tenzij door pat!
Vorig jaar zat ik tijdens een toernooi in de voorlaatste ronde op zondagochtend naast een wat oudere FIDE meester van tegen de zeventig. Zijn vijftig jaar jongere tegenstander bood omstreeks de achtste zet remise aan. Hij kreeg als reactie: “Remise? Ja, maar wat moet ik dan de rest van de ochtend doen?” en het aanbod werd keurig afgeslagen.
Giri heeft natuurlijk gelijk dat een remise met veel inhoud te verkiezen is boven een winstpartij na een blunder.
Probleem met toptoernooien is m.i.:
-de angst voor het nemen van risico’s (die op dit niveau snel afgestraft worden). Gevolg is voorzichtigheid (en saaiheid).
-de spelers kennen elkaar erg goed en bereiden zich precies en langdurig voor (in een open toernooi is dat niet mogelijk).
-de krachtsverschillen zijn gering waardoor er een tendens is tot evenwicht.
-de getoonde “mooie ideeën” worden door fijnproevers begrepen, maar door de schaak-massa niet.
-de topspelers (inclusief Giri, zie zijn verouderde website) communiceren belabberd.
Ergo: toptoernooien en topmatches zijn in toenemende mate oninteressant.
Volg je Giri niet op Instagram dan?
Ja. Aardig hobbywerk. Giri is leuk en verdient een professionele PR en marketing. Schaaktoppers lopen op dat gebied gewoon mijlenver achter bij andere sporters. En dat is extra jammer omdat juist bij het schaken de eigen visie van toppers op het spel zo interessant is (bij voetbal kun je dat wel missen).
Laten we Giri eens vergelijken met de top vijf van de Vuelta. Hoezo lopen die topwielrenners mijlenver voor op hem?
Tweets by anishgiri
Tweets by SupermanlopezN
Tweets by rogla
Tweets by NairoQuinCo
Tweets by alejanvalverde
Tweets by nicholasroche
Hmm. Niet erg overtuigend. Juist wielrenners hebben als code om een direct en goed contact met “hun” publiek te onderhouden. Kijk maar eens direct na een koers en vergelijk dat met topschakers na hun partij. Een wereld van verschil. Zelfs Giri, die contactueel sterk is, heeft een zwakke “fanbase”. Misschien ook de aantallen volgers van schakers en wielrenners even vergelijken?