“Quarantaine (2)” door Theo Mooijman

Columns 19 april 2020 15:23 rudimatai 2

Wij hebben er nu vijf volle weken zelf isolatie opzitten en ik moet zeggen dat het prima verloopt. Het medium Skype speelt daar een belangrijke rol in. Daardoor is er dagelijks visueel contact met onze kleinzoon en onze dochter mogelijk en daar heeft hij sterke behoefte aan (‘ik mis oma en opa zo!’). Voor contacten met de andere kinderen en overige familie volstaat de telefoon. Het was wel schrikken toen vorige week de computer er de brui aan gaf. Niets meer aan te doen, er moest een nieuwe komen. Een week geen schaken via internet, net nu ik daar zo veel tijd voor heb.

In een normale ‘werk’-week bezoek ik af en toe de schaaksite en de NOSBO-site, maar in deze corona-periode ben ik begonnen met het online herbeleven van matches om het wereldkampioenschap en kandidatenmatches. Hoewel de stem van de commentator op den duur irriteert, geniet ik online meer van de partijen dan wanneer ik vanuit een boek de partijen naspeel. Tal, Fischer, Larsen en Bronstein, in die periode zit ik en dan heb ik meteen mijn idolen uit die tijd genoemd.

Om er voor te zorgen dat ik niet vele uren achter elkaar achter het scherm zit (slecht voor de ogen, de nek en de rug), start ik ongeveer een uur voor etenstijd. ‘Als je nu niet komt, begin ik alleen’, is dan te vergelijken met het laatste fluitsignaal van de scheidsrechter waarmede de partij ten einde is. Vooraf heb ik dan wel mijn huishoudelijke verplichtingen vervuld zoals aardappelen schillen, uien pellen en groenten wassen. Daarna is de keuken het domein van de kok en mag (moet) ik weg. Daarbij ben ik dan nog niet uit beeld, want de computerkamer en de keuken grenzen aan elkaar en er zit een raam in de tussenmuur. En korte klop op het venster, is voor mij het teken dat ik verwacht wordt voor het tussendoor afwassen van het keukengerei.

De nieuwe computer is geïnstalleerd (anders kon ik deze column niet maken en verzenden), maar aan de hervatting van de herbeleving van wk-cycli ben ik nog niet toegekomen. Dat heeft te maken met een bezigheid die in deze corona-tijd door veel mensen gedaan wordt: opruimen. Voor het laatst had ik dat in 1999 gedaan. Het verlaten van het ouderlijk huis van de jongste twee kinderen gaf tussendoor weer lucht, maar het liep toch langzaam weer vol. Toen er voor de kleinzoon een logeerkamer ingericht moest worden en speelgoed voor 0-4 jarigen moest worden aangeschaft ging het zelfs hard. Wij zijn met het opruimen van de zolder begonnen en zijn daar nog maar halverwege.

Toen ik de serie dozen met schaaktijdschriften (teruggaande tot 1958) terug wilde zetten, vroeg mijn vrouw zich af waarom ik ze niet in de papiercontainer kiepte. ‘Je kijkt er toch nooit meer in’. Dat klopt. Ik zal er nooit meer inkijken. En toch kan ik ze niet wegdoen, het gaat gewoon niet. Wij spraken af dat ik duidelijk op de dozen zou schrijven wat er in zat. Dan kunnen onze kinderen, die weinig hebben met de schaaksport, te zijner tijd de dozen zonder omhaal naar de oud-papiercontainer brengen.