Alexander
Juli 2015. Het is bloedheet. We rijden in een taxi door Wenen op weg naar de plek waar het Europees schaakkampioenschap voor seniorenteams gespeeld gaat worden.
Het muziekthema van The Third Man speelt door mijn hoofd, de muziek die de klassieke film noir uit 1950 zoveel dreiging meegaf.
Het decor voor die film was het kapotgeschoten Wenen, dat toen bezet werd door de geallieerden en net als Berlijn opgedeeld was in vier sectoren: een Franse, Britse, Amerikaanse en een Russische.
Het moet haast wel een associatie geweest zijn die niet alleen te maken had met de stad zelf, maar ook alles met mijn medereiziger, man van de wereld, romanticus, Ruslandkenner en wat al niet meer.
Maar dit is een ander Wenen, geheel ontdaan van de schade die de stad als gevolg van de Tweede Wereldoorlog had opgelopen. Zo lijkt het tenminste. We rijden langs de Donau en bereiken tenslotte een buitenwijk. Als er een groot vreugdeloos gebouw in zicht komt, blijkt dat ons hotel en speellocatie te zijn. “Oostblok”, mompelt mijn metgezel Alexander Münninghoff zachtjes. We hadden het voorheen Russische deel van Wenen bereikt en het hotel blijkt in alle opzichten te voldoen aan de aanduiding ‘Oostblok’.
Kapotte liften, waardoor oude stramme schakers met de trap moeten, een ventilatiesysteem, dat vettige keukenluchten in één van de twee speelzalen spuit, louche figuren en hoertjes alom, doordat het hotel kort tevoren in Roemeense handen was overgegaan en natuurlijk uit het voormalige Oostblok de schaakcoryfeeën van vroeger tijden. Ik heb daar ondanks alle ongemakken één van de mooiste schaaktoernooien van mijn leven beleefd. De aangename wereld van het seniorenschaak had niet een betere introductie kunnen krijgen en dat had ik aan Alexander te danken. Lees verder…
Goed, indrukwekkend stuk, Wim!
Wat een prachtige synthese van een column en een in memoriam! Ik weet niet of je er een compliment in ziet, maar het deed me erg denken aan het stuk “De trein rijdt…” van Genna Sosonko, naar aanleiding van het overlijden van Max Euwe. De warme melancholie die nooit “sentimenteel” wordt.
Ik ken dat stuk van Sosonko niet (kan ik het ergens vinden?), maar een vergelijking met werk van hem beschouw ik als een compliment. Ben groot fan van Genna’s schrijfkunst. Dank je Peter.
Het stuk is te vinden in Schaakbulletin nummer 170 (januari 1982), bladzijde 15 tot en met 18. Dat nummer was vrijwel geheel gewijd aan het overlijden van Max Euwe en daartoe deed iedere medewerker zijn duit in het herdenkingszakje. Toen ik er hierboven aan refereerde, realiseerde ik me overigens niet dat het stuk van Sosonko ook is opgenomen in “Hartversterkende Schimpscheuten”, een boek waarin een selectie uit 15 jaar Schaakbulletin is te vinden. Dat Alexander Münninghof (!) de samensteller van deze bloemlezing is, heeft dan blijkbaar weer zo moeten zijn.
En Münninghoff is uiteraard met twee f-jes… Wellicht heeft Kees Schrijvers nog een truc met zijn edit-kwast in petto.