Schaken tegen Giri: een persoonlijk gevecht
Dit artikel over mijn belevenissen in een simultaanpartij tegen de destijds zeer jonge Giri is eind 2011 geschreven en heeft eerder in het clubblad van SSC Soest gestaan. Het is niet mijn bedoeling dat hij met dit artikel in een negatief daglicht komt te staan, maar dat valt hopelijk wel mee. Ik ben in ieder geval een groot fan van hem.
Kan verliezen eervol zijn? Kun je je als schaker tevreden voelen over het spelen van een uitstekende partij, waarbij je pas in het zicht van de haven de weg kwijtraakt? Een verslag van een schaakhappening.
Op 17 november organiseerde het Baarnse woonwarenhuis Nijhof samen met de Baarnse schaakvereniging een schaak met de zeventienjarige Nederlandse kampioen Anish Giri, dertigste op de wereldranglijst. De simultaan werd gehouden in het La Place restaurant aldaar. Directeur Nijhof is een enthousiast amateurschaker, die ook sponsor is van de schaakclub Baarn. Enkele jaren geleden sponsorde hij een schaaksimultaan met Daniël Stellwagen. De schaakclub Baarn leverde 10 schakers, de overige van de in totaal 26 deelnemers waren door loting geselecteerd. De jongste deelnemer was 10, de oudste 91 jaar. Van de Soester Schaakclub deden Bram Ruiter en ondergetekende mee.
Hapjes en drankjes werden zeer royaal verzorgd voor de deelnemers. Het enige nadeel was dat de vriendelijke obers niet goed in de gaten hadden dat de meeste deelnemers behoorlijk werden afgeleid door het steeds aangeboden krijgen van alweer een volgende consumptie. Ondankbare wezens eigenlijk, die monomane schakers.
Lees verder: schaken tegen Giri
Ik dacht dat er normaal gesproken een klok wordt neergezet bij degene die als laatste overblijft?
Het negatieve daglicht zal vast wel meevallen. Giri was toen niet alleen een supertalent, maar ook gewoon een VWO-scholier van 17 en geen gerenommeerde simultaangever. Hij was toen ook net een paar jaar in Nederland en nog niet die vrolijk in verschillende talen babbelende en twitterende topspeler, van alle communicatieve wateren gewassen met sponsors en mediaoptredens. Het moet je waarschijnlijk ook liggen. De een heeft er meer aardigheid in dan de ander, en dan wordt het ook vanzelf leuker, voor jezelf als voor je tegenstanders. Böhm was er altijd al voor gemaakt, maar hij was ook de enige topschaker van zijn generatie die je in een panel van “Ook dat nog” neer kon zetten.