Schaakstukje
Dr. Bibber
Een beetje columnist schrijft tegenwoordig een stukje over de beruchte bibberregel bij het schaatsen. Genoemd naar het spel ‘Dr. Bibber’ waarbij organen uit een pop gehaald moeten worden zonder het lichaam aan te raken. Bij overtreding volgt een bibbergeluid.
Sinds kort mogen de schaatsers niet meer met hun schaats over de lijn op het rechte stuk. Een onzinnige regel bedacht door schaatsbobo’s zonder benul van sport in het algemeen en schaatsen in het bijzonder. Des te belachelijk omdat schaatsers er hoegenaamd geen enkel voordeel van ondervinden als ze per ongeluk een scheve schaats rijden. Het doet me een beetje aan mijn kleuterschooltijd denken toen we niet van de juf buiten de lijntjes mochten kleuren. Wee diegene die zich letterlijk te buiten ging aan dit ‘vergrijp’. Nog net geen stokslagen, maar een uurtje in de hoek was niet ongebruikelijk.
Wie mocht denken dat de bibberregel nieuw is vergist zich. Bij het schaken kennen we een soortgelijke spelregel al sinds mensenheugenis onder de veelzeggende term ‘aanraken is zetten!’. De schaker die in een officiële partij een stuk aanraakt moet met dit stuk een zet doen, tenzij de zet ongeoorloofd is. In tegenstelling tot de schaatsregel is de schaakregel wel nuttig. Het zou een mooie boel worden zonder. “Loper f6 lijkt me wel wat. Of toch eerst maar de pion op b2 nemen anders volgt een vervelend schaakje. Nee natuurlijk, De4 is veel beter”.
Ook kende het schaak in de vorige eeuw al een dr. Bibber. Michael Tal werd in 1960 wereldkampioen en deed in die periode zijn tegenstanders bibberen voordat ze ook maar een zet hadden gedaan. Met zijn donkere priemende ogen keek hij over het bord gelijk een adelaar zijn prooi beloert. De latere kampioen Gary Kasparov had ook deze gewoonte maar vergeleken bij Tal was zijn oogopslag die van een kindermeisje.
Sportbobo’s aller landen surf naar www.scsneek.nl, lees deze column en bedenk: eerst denken dan doen.
