Samen met Thomas Beerdsen reisde ik op 24 december af naar Italië. In het noordelijk gelegen Bassano del Grappa zouden twee achtereenvolgende Vergani Cup-toernooien plaatsvinden. Het eerste begon op 26 december, en zou duren tot 30 december. Het tweede toernooi was hetzelfde recept van 9 rondes in 5 dagen, beginnend op 3 januari. Dit betekende dus dat we in beide toernooien begonnen met één partij, en de resterende vier dagen er twee hadden op een dag. Zelf keek ik hier erg naar uit, omdat ik al sinds maart geen ‘echte’ partij meer had gespeeld. Ondanks dat ik geen klassieke partijen speelde, bleef ik niet stil zitten en had ik wel hard getraind in die tijd. In deze pandemie heeft denk ik iedereen er wel moeite mee om een vast ritme te krijgen. Hier had ik zelf ook last van, en het leek me verstandig om in ieder geval een vast slaapritme te krijgen voordat het toernooi begon. Van te voren is het voor een toernooi lastig om al gewend te raken aan een dubbelrondig toernooi, maar dit leek me al mooi meegenomen.

Het was zeker niet gemakkelijk om in deze pandemie naar Italië af te reizen. Zeker aangezien het voor ons leek alsof de regels elke week weer veranderden. Uiteindelijk moesten Thomas en ik ervoor zorgen dat we bij aankomst in Italië een coronatest konden laten zien. Hiervoor moesten we dus naar een private organisatie aangezien je van de GGD geen certificaat van de uitslag krijgt. Toen we na de vlucht aankwamen in Italië zouden we eigenlijk in quarantaine moeten, maar omdat de organisatie van het toernooi ons een topsportcertificaat had meegegeven hoefde dit gelukkig niet. Twee dagen later begon het toernooi. De coronamaatregelen die voor het toernooi van toepassing waren hielden onder andere in dat je aan het bord een mondkapje moest ophouden. Daarnaast hing er boven elk bord tussen beide spelers een spatscherm, met voldoende ruimte eronder om je zetten nog normaal uit te voeren.
Lees verder…