Van Nieuwkerk en de postzegel van Karpov
In de Volkskrant schrijft Matthijs van Nieuwkerk hoe hij als beginnend journalist diverse schakers mocht interviewen en zo in een Brusselse taxi met Anatoli Karpov op postzegelkoopjacht ging.
De hele wereld schaakt! Dankzij Netflix. Godlof. Toverfee is de jonge schaker Beth Harmon, die in een sprookje van de Amerikaan Walter Tevis uiteindelijk de Russische wereldkampioen verslaat. Schaakborden van Buenos Aires tot Tokio zijn voorlopig uitverkocht. Tevis schreef The Queen’s Gambit in 1983. Een jaar later was hij dood. Arme man. Niet dat hij helemaal zonder glans het Eeuwige Schrijvershuis betrok, hij had de succesvol verfilmde boeken The Hustler en The Color of Money tenslotte ook geschreven. Maar een avondje in je goeie goed naar elkaar zwaaien bij de Oscars is toch iets anders dan de bejubelde afzender zijn van een wereldwijde schaakkoorts. Deze week verscheen, na het immense succes van de tv-serie, de Nederlandse boekvertaling van The Queen’s Gambit.
Weliswaar nog een beetje rozig van de serie kan ik toch zonder veel gevaar zeggen dat de roman zich qua leesplezier met gemak laat meten met de schaak-must-reads Schachnovelle van Stefan Zweig en The Defence van Nabokov. Dat laatste boek is trouwens vooral dankzij de naam van de schrijver op z’n hoogst een curiosum.
Lees verder: www.volkskrant.nl/cultuur-media/ook-in-boekvorm-is-the-queen-s-gambit-een-weergaloos-sprookje~b365a653/
Het boek van Nabokov, dat in het Nederlands vertaald is als De Verdediging, is in mijn ogen meesterlijk geschreven, maar heeft in tegenstelling tot The Queen’s Gambit een heel unhappy end. Nabokov was zelf een schaker en componeerde ook problemen. Hans Ree is over dit boek heel lovend in de flaptekst. Ik zou het daarom geen curiosum willen noemen, maar het lijkt me ook niet een boek waar schakers in deze tijd nu echt op zitten te wachten.