De droevigste ervaring van mijn leven
Op 20 september 2007 kwamen twee driejarige katten bij me wonen. Mirri, een zwarte poes, en Jareth, een zwartwitte kater. De eerste was best lief, maar ik had niet speciaal een klik met haar. Met Jareth wel. De leukste kat die ik ooit gekend heb. En fijn aanhankelijk: het leek wel alsof hij altijd bij me wilde zijn en hoewel ik hem ook weer niet de hele dag op schoot wilde was ik altijd blij hem te zien. Toen zijn zusje eind 2017 overleed (waar ik wel verdrietig om was, maar ik vond het ook wel fijn voor Jareth dat hij nu geen aandacht hoefde te delen) werd hij nog prateriger en aanhankelijker. Al had ie me maar een uurtje niet gezien, hij had hele verhalen als hij mij weer zag. Dit jaar ging zijn gezondheid wel behoorlijk achteruit: nieren, schildklier, bloeddruk, stoelgang, gewicht, zindelijkheid, van alles was er mis en ik moest elke dag veel medicijnen geven. Maar hij genoot er nog erg van als hij op mijn schoot lag.
Vorige week donderdag mailde ik mijn moeder “Jareth leeft nog steeds! Kan ik hem zondag brengen?”. Mijn kat logeert altijd bij mijn ouders als ik een toernooi speel. Zondagochtend lag Jareth nog terwijl ik in bed lag spinnend op mij, maar het ging wel duidelijk slechter met hem. Hij had al een paar dagen nauwelijks gegeten en niet gepoept. Ik kon hem naar mijn ouders brengen, maar zou ik hem daarna nog levend terugzien? En wilde ik ze met de last opzadelen? Ik ging daarom in Hoorn (of eigenlijk Zwaag) eerst langs een dierenarts. Die was vrij duidelijk: het was einde verhaal. Toen ik hem op schoot nam en hij niet begon te spinnen was het mij ook duidelijk. In Zwaag is hij op 17-jarige leeftijd gestorven.
Wat is het leed van een potje schaken verliezen dan nog? Ik had liever gewonnen natuurlijk, maar het hielp ook niet mee dat ik al een paar dagen niet goed geslapen had (eerst door zorgen, daarna door verdriet). Ik had nog wel even in de opening winnend voordeel, maar na een blunder op zet 14 was dat helemaal weg en het ging alleen maar bergafwaarts daarna.
Nou had ik in 2013 ook de eerste partij op het NK verloren met wit tegen een op rating zwakkere tegenstander, en daarna ging het best goed. Andere omstandigheden, dat wel. Maar in mijn zwartpartij kreeg ik op een gegeven moment toch wel hoop een tiebreak te kunnen afdwingen. Ik kwam met een iets betere stelling uit de opening en tot in het verre eindspel behield ik wat kansjes, maar het werd helaas nooit concreet. Mijn tegenstander verdedigde goed en ging verdiend door naar de derde ronde.
Ik heb op papier een goede kans laten liggen om de top vier te halen, maar het kan me niet zo heel veel schelen.
Een van de droevigste verslagen/nabeschouwingen/analyses die ik ooit heb gelezen. Het spijt me dat dit NK geen succes voor je mocht worden, maar je hebt het in je laatste zin zelf al heel goed verwoord: een nederlaag als deze is maar betrekkelijk vergeleken met de echt wezenlijke zaken in het leven. Veel sterkte, Dimitri!
Ik heb in de jaren 70 ook een zwart-witte kater gehad met zo`n kittekat tekening. eentje uit een nest van 5 van een zwarte, half siamese poes die we hadden en die ik niet wilde afstaan.
Het beestje schroomde niet om te spinnen als ik het fietsend op mijn schouders nam om van Pieterburen naar de ouwe dijk te fietsen.
In die tijd voer ik en Sammy was weg en bleef weg. wekenlang. En uitgerekend op de dag dat ik terugkwam liet hij zijn snuit weer zien of ie nooit was weggeweest!
Als kattenliefhebber kan ik heel goed begrijpen dat je door de dood van het beestje uit je doen bent.
Desondanks moet je wel een gezegend leven hebben geleid als je de dood van een kat op jouw leeftijd rekent tot de meest droevige ervaring hoor! Vind ik dan.
Goed dat je schrijft dat Ilias verdiend door is, want zo is het!
Wat een prachtig verhaal, hartelijk dank hiervoor. Door mijn persoonlijke omstandigheden ook van speciale waarde. Dus nogmaals, heel hartelijk dank.
En even los hiervan: je schaakanalyses zijn altijd genieten, door presentatie en helderheid.
Goh, krijg je een brok in de keel, als je een verslag over het Nederlands kampioenschap leest. We hebben ook katten gehad die een hoge leeftijd haalden. Een lapjespoes, een lichtbruine kater en een zwartwitte die heel vaak op mijn armen (over elkaar) lag, als ik naar een televisieserie keek. Zou het door de schaakkleuren komen dat alleen die kat zo vaak bij me kwam? Ik hoop dat er in betere tijden een NK-herkansing komt.
Jareth had geen beter baasje kunnen treffen…