Corry Vreeken
Een paar jaar geleden kwam ik haar voor het laatst tegen. Eerlijk gezegd schrok ik. Er was weinig meer over van die mooie krachtige vrouw. Ze herkende me niet. Iemand zei haar mijn naam en ze zei: “O ja, Wim Westerveld.” Erg overtuigend klonk dat niet.
Zes maart j.l. was de laatste kans dat ik haar nog eens zou kunnen ontmoeten, zij het niet in levenden lijve. Op de rouwkaart stond dat haar uitvaart plaats zou vinden in IJsselmonde, niet ver van mijn woning. En natuurlijk liet ik dat niet aan me voorbij gaan en ging ik erheen.
