De Vuistslag
Het nieuwe nummer van Schaken.nl magazine viel vanochtend door de brievenbus.
In het voorwoord propageert Edwin Alblas de vuistslag op tafel à la Carlsen als nieuwe “cult”-actie bij het schaken. Hoe harder hoe liever, en er moeten daarbij vooral veel stukken omvallen op het bord. Liefst allemaal.
Maar voor mij is de ultieme vuistslag het soort waarbij je je hand flink blesseert, denk daarbij aan schaatser Kjeld Nuis, die zijn voet openhaalde bij een gefrustreerde schop tegen een plastic stoel!
Hopelijk bedoelt Edwin dit als een grapje. Maar je zal ze tegenwoordig maar de kost geven die dat dan ook daadwerkelijk willen gaan doen…
Ik zie het al voor me. Een grote zaal met schakers, de eerste tijdcontrole nadert. Dan klinkt opeens de ene vuistslag na de andere, de een nog harder dan de andere. En ik zal in tijdnood daardoor voortdurend uit m’n concentratie raken, zodat ik tenslotte ook de fout in ga en mijn gewonnen stelling alsnog verknoei!? BAMM!! RAMM!!
Ik moet er niet aan denken. Hopelijk blijft dit ons bespaard.
